2013-cü ilin yazı idi. Qol saatımı düzəltdirmək üçün Elmlər tərəfdə saat təmiri dükanına yaxınlaşdım. Səhra zabit formasında idim. Saatsaz saatımı təmir edə-edə mənimlə ordan-burdan söhbətləşməyə başladı.

Söhbət əsnasında mənə belə sual ünvanladı: “Komandir bizim ən böyük düşmənimiz kimdir”? Standart olaraq “erməni” cavabını verdim. O, isə “daha kimlər” deyə, davam etdi. “Ruslar, farslar da düşmənimizdir” dedim. Son cavabımdan sonra o, gülümsəyərək, başını yellədi. Onun bu cür jestindən qıcıqlansam da, dinmədim. Sükutda olduğumu görüb dilə gəldi: “Komandir yadda saxla! Azərbaycanın ən böyük düşməni elə azərbaycanlıdır”! Sənətkarın bu nəbiyanə ifadəsini sonralar həm zabitlik, həm də ordudan kənar həyatımda dəfələrlə gördüm, görə-görə də gedirəm.
Bir neçə gün əvvəl dostluğumdakı “qadın” cinsinə mənsub ikiayaqlılar sinfindən olan biri: “Andranikin qulağını kəsən oğullar nə vaxt yetişəcək? deyə, status paylaşmışdı. Adətən belə ərgən “vətənpərvərlik”, populist kimi yazılar görəndə gülüb keçirəm. Amma bu dəfə sual verənin niyəsinə geniş şərhlə cavab verdim. Həmin şərh:
“Elə oğulların yetişməsi üçün öncə fədakar, əxlaqlı, namuslu, savadlı, ən əsası milli ruhlu fanatik qadın-qızları yetişdirmək lazımdır. Onlar olduqda oğullar da yetişəcək. Bizdə isə hələki demokratiya, liberalizm rəngarəngliyinə sığınaraq mənəviyyatsızlaşan, cılızlaşan qadıncıqlardan törəyən Nərmin Şahmarzadələr, Bayram Nurlular, Aysel Ələkbərzadələr, Aysel Əlizadələr, İsa Şahmarlılar, Nurlan Librelər və digər tör-töküntülər at oynadır. Bu cür “peyda” olanlar isə Andranikin kötücələrinə qan udduran qəhramanlarımızı, qan yaddaşımızı təhqir edirlər. Belə bir şəraitlə isə hələ çox qəhraman həsrəti çəkəcəyik. Ona görə əvvəl içimizdəki düşmənləri məhv etməliyik, bunu etməsək heç bir xarici təcavüzkara qalib gələ bilməyəcəyik”.
Cavabım “vətənpərvərlik”dən dəm vurana xoş gəlməyərək: Yox eee, onların müstəqil fikirləri var, hörmət etmək lazımdır. Ona qalsa sizdə, məndə onlara görə cahil, geridə qalmışıq. Bizim bir düşmənimiz var erməni. Vəssalam”!
“Aponentim” belə savadsız, koloborsionist yazılarla naqisləri müdafiə edib, müzakirəni mübahisəyə çevirdi. Qarşısına qoyduğum arqumentlərə məntiqli cavablar verə bilməyib, sonda məni “bloklamaq”dan başqa bacarığı olmadığını göstərdi. Nə isə...
Əvvəla onu deyim ki, tarixi və milli qəhramanları aşağılayanlara son dərəcə tolerant münasibət bəsləyib, ardıncada bizdə niyə qəhramanlar doğulmur, yetişmir deyənlər, korrupsiya, rüşvət, monopoliya olmayan cəmiyyət arzulayıb, eyni zamanda da qeyd edilən əyər-əskik, naqislik edənləri qınamayıb, “hərə bir cür yaşamalıdır, ailəsini dolandırmalıdır” kimi ifadələrlə bəraət qazandıran hiperriyakarların mövqeyi ilə eynilik təşkil edir.
Fikrimi biraz genişləndirib Azərbaycanda belə təfəkkürdə olan, günbəgün artan koloborsionistlərə və onların subyektivizm, “humanizm”, “azad fikir” torlarına düşən miskinlərə bəzi tarixi xatırlatmalar edirəm. Başlayaq düşmənimiz olan dığa haylardan. Tarix boyu dığalar bizlər və Anadolu türkləri ilə müharibəyə, münaqişəyə etiraz edib, barış arzulayan soydaşlarını özləri amansızlıqla məhv edərək, onları həm milli heysiyatları, həm də “Dənizdən-dənizə Böyük Hayastan” “müqəddəs” ideyalarını üçün təhqir edənlər kimi qiymətləndirib. Mən çox keçmişə getməyib, 1999-cu ilin 27 oktyabrında İrəvanda, Parlament binasında Azərbaycan ilə Ermənistan arasında sülhə çağırış, ərazi məsələsinin yenidən baxılması müzakirəyə çıxarılanda “Daşnaksütün” partiyasının üzvü, döyüşcü-jurnalist Nairi Unayan, qardaşı Karen Unayan və digər həmfikirliləri ilə oraya basqın edib, içərdəkiləri gülləbarana tutdu, nəticədə 8 nəfər ölüdürüldü, 30 nəfər yaralandı. O gün bu gün Hayastanda heç kim hünəri çatıb, sülhə, ərazi məsələsinə yenidən baxılması ilə bağlı dilinə söz gətirə bilmir. Eks prezident Serj Sarkisyan çıxışlarının birində demişdi: “Biz üzərimizə düşən missiyamızı yerinə yetirib Qarabağı azərilərdən geri aldıq, övladlarımıza isə Qars, Van, Iğdır ərazilərini geri qaytarmağı öhdələrinə qoyduq”. Bu çağırış Türkiyə mətbuatında bomba kimi partladı. Biz isə həmin torpaqların bizim ata-babalarımız qaraqoyunluların, ağqoyunluların yurdu olmasına baxmayaraq, yalnız: “Bu gözü doymaz şərəfsiz indi də qardaş Türkiyə torpaqlarına göz tikib” kimi olduqca məddahlı, cılız fikirlərlə keçdik. Sarkisyanı devirib iqtidara gələn Paşinyan da “Azərbaycana bir qarış torpaq verəsi deyilik, hünəri varsa gəlsin müharibə meydanına” deyərək dəfərlə mövqeyini bildirib. İndi düşünün, haylar içərisində Nərmin Şahmarzadə kimi biri peyda olub “Yerablur” əsgəri məzarlığında dəfn olunan “qəhraman”ları aşağılayıb, təhqir etsəydi, dığalar bunu bizdəki kimi “hərənin öz fikri var” deyəmi keçərdi?! Əlbəttə yox! Onun özünü və bütün sülaləsini divara söykəyib aşsüzənə çevirər, sonra da Arxiles Hektorun meyidini arabasına bağlayıb Troya ətrafında sürütdədiyi kimi onları da İrəvanın bütün prospekt, küçə, kvartallarında sürüyərək xalqa nümayiş etdirər, sonra isə murdar biri kimi yandırıb, cəmiyyətlərini “dezinfeksiya” edərdilər. Bu göstərinin öncülləri isə şübhəsiz dığaların gənc qızları, qadınları və fahişələri olacaqdı. Xüsusən də onların qədim peşə sahibləri “Böyük Hayastan” üçün “tər tökməyi” hər şeydən üstün tutur.
Qay Yuli Sezar fərsiz, gədə-güdə senatları, siyasi rəqibləri Krass ilə Pompeyi məhv etməsəydi, Romanın qüdrətini geri qaytara bilməzdi. Onun varisi Aktavian Avqust Sezar Mark Antonini, Kleopatranı və digər siparatçı düşmənlərini darmadağın etməsəydi Romanı əzəmətli imperiyaya çevirə bilməzdi.
Şah İsmayıl öz qohumları Fərrux Yasarı, Əlvənd Mirzəni, Sultan Muradı məhv etməsəydi nə tariximizdə ən qüdrətli Səfəvi imperiyasını yaradar, nə də bu böyük coğrafiyada Azərbaycan dili, mədəniyyəti yayılardı.
Napaleon Bonopart ölkə daxilindəki anarxistlərin, röyalistlərin, demokratların boyunlarını gilyotində vurdurmasaydı nə müasir Fransa dövlətini banisi olar, nə də Avropada ağalıq edə bilərdi.
Otto fon Bismark fərdiyətçilik, klançılıq, nepotizm içində yaşayan alman knyazlarını qan içində boğmasaydı Sedan ətrafında III Napaleonun ordusunu darmadağın edərək vahid Alman dövlətini – II Reyxi (1871-1918) qura bilməzdi. Dəmir kanslerin miras qoyduğu II Reyx sosial-demokratlar, anarxistlər, yəhudi inqilabçıları tərəfindən süquta yetirildikdən 16 il sonra arenaya çıxan yeni kansler Adolf Hitler sələfi Bismarkın adına ləkə gətirərək Almaniyanı göydən yerə vurub, çilik-çilik edən solçuları, ulitaristləri, homoseksualları, passifistləri eləcə də digər milli satqınları güllələtməsəydi, I Dünya müharibəsi sonrası işğal edilmiş tarixi alman torpaqlarını geri qaytara, üç həftəyə Polşanı, altı həftəyə Fransanı diz çökdürə, ən əsası almanların tapdalanmış qürurunun, ləyaqətinin qisasını ala bilməzdi.
Fürerin üzərində bir qədər də dayanaraq, onun yazdığı “Mənim Mübarizəm” kitabına müraciət etməyi məqsədə uyğun hesab edirəm. Belə ki, müəllif həm XIX əsrin əvvəllərində, həm də I Cahan savaşı sonrası məmləkətlərinin fransız işğalına məruz qalmasına qarşı baş qaldıran iki qəhraman, naşir İohan Filip Palm və leytenant Albert Leo Şlageterə dərin ehtiram göstərərək yazır:
“Almaniyanın yıxılmasına çox az qalan günlərdə Nürnberqdə bir kitabxananın sahibi, milliyətçi və fransız düşməni olan İohan Palma Almaniya uğrunda canını verməkdən çəkinmədi. Bu kədərli hadisədə tərəfdarlarının adını açıqlamamaqla göstərdiyi cəsarət hər almanın dərs alacağı bir fədakarlıq nümunəsi idi. Leo Şlageter də ( 117 il sonra - A.İ) bu cəsur, fədakar kitabxanaçının izi ilə getmişdi”.
Bir qədər də davam edərək o, qeyd edir:
“Gəncliyi nə qədər alman ucalığı və şərəfindən uzaqlaşdırılmağa çalışılırsa-çalışılsın, o bu mübarizəyə cavab verəcək, öz cib xərcliyindən kəsərək, savaş xəzinəsini yaradacaq. Əcnəbi müəllimlərə boyun əyməyəcək, daim gözüaçıq olacaq. Öz irqinin qadağan olunmuş döş nişanlarını taxacaq, bu hərəkətlərdən dolayı cəzalandırılmaqdan, döyülməkdən belə xüsusi sevinc duyacaq. Odur ki, Alman gənci (oğlanı -A.İ) bir alman olduğunu unutma! Alman qızı, bir gün gələcək bir alman anası olacaqsan daim bunu düşün”!
Faşist, qaniçən, mizantrop, cani kimi ifadələrlə lənətləyib, bəyənmədiyimiz Adolf Hitlerin Almaniya uğrunda canını fəda verən qəhramanlara olan ehtiram, dəyəri göz önündədir. Bizim “ağzıgöycək”, beyni ilə savadı qıcqırmışlar, yalnız dünya şəxsiyyətlərinə qarşı lənət mərsiyəsi deməklə kifayətlənməmiş, həm də demokratiya rəngarəngliyinə sığınaraq: “Keçmişi unudun, ənənələri dağıdın! Yalnız irəliyə, tərəqqiyə doğru addımlamalıyıq”! ulayaraq, Cavanşir, Babək, Şah İsmayıl, Nadir şah Əfşar, Şah Abbas, Fətəli xan Qubalı, Şah Məhəmməd Qacar, Abbas Mirzə, Nəriman Nərimanov, Mir Cəfər Bağırov kimi siyasi xadimlərə, Həzi Aslanov, Cahangir Bağırov, Rövşən Cavadov, Mübariz İbrahimov kimi cəngavərlərə qarşı da söyüş “azadlıq”larını yağdırmaqdadırlar. Bununla sanki, 1789-cu ildəki inqilabı Azərbaycana transformasiya edib, fransızlardan da üstün olduğumuzu nümayiş etdirmək istəyirik. Amma belə düşünənlər o qədər cılız, bədbəxtdirlər ki, özlərinə sual vermirlər “Həmin inqilab Fransa və onun xalqına nə qazandırdı”?!
O inqilab qulaqları oxşayan “azadlıq, bərabərlik, qardaşlıq” şüarı ilə Fransanı bürüsə də, icraata gələndə ölkəni terror, qətliyam, qanlar axan çaylar diyarına çevirdi. Sonda qeyri-fransız bir korsikalı inqilabı boğub, demokratiyanın zəlil günə qoyduğu Fransanı böyük imperiyaya çevirdi. Bugün fransızların nə Napaleonu, nə də imperiyaları var, amma imperatorlarına olan möhkəm bağlılıq, ehtiram ənənəsi qalmaqdadır.
Bizim demokratiya xülyasına düşənlər isə fransızlardan daha islahatçı, Roma papasından daha artıq papalıq iddiasına çıxıb.
30 ilə yaxındır xalqa, xüsusilə də gənc nəsilə təbliğ-təlqin olunur ki, 71 illik sovet dönəmi bizi manqurtlaşdırdı, əxlaqsızlaşdırdı, ruslaşdırdı, qısası bizi özümüzdən uzaqlaşlaşdırdılar. Bu cür kütbeyin yanaşma ortaya qoyanlar, görəsən Azərbaycanın bu 71 ildə elm, təhsil, tibb, mədəniyyət, sosial, iqtisadə sahədə pik inkişaflarını, Yusif Məmmədəliyev, Mustafa Topçubaşov, Səttar Bəhlulzadə, Toğrul Nərimanbəyov, Qara Qarayev, Niyazi, Əfrasiyab Bədəlbəyli, Əzim Əzimzadə, Rəşid Behbudov, Adil İskəndərov, Fikrət Əmirov, Tofiq Quliyev, Vaqif Mustafazadə, Tofiq Bəhramov, Kərim Kərimov, Maqsud İbrahimbəyov, Azad Mirzəcanzadə, Leyla Məmmədbəyova, Züleyxa Seyidməmmədova, Xədicə Qayıbova, Qəmər Almaszadə, Tahirə Tahirova, Şəfiqə Axundova, Aida İmanquliyeva, və digər adlarını qeyd etmədiyim nəhənglər, “Arşın mal alan”, “O olmasın, bu olsun”, “Gün keçdi”, “Uzaq sahillərdə” kimi dünyanın kino inciləri hesab olunan filmlər, Ermənilərin ən güclü muzdlu hərbi birləşməsi olan “Arabo”nu, darmadağın edən Mehman Ələkbərov, 102 dığanı məhv edən Məhərrəm Seyidov, Xocalı faciəsini dünyaya tanıdan Çingiz Mustafayev və digər qəhramanlarımız sovet dövründə yaşayıb, təhsil almayıblarmı?! Manqurtlaşdırılan, əxlaqsızlaşdırılan xalqın bu qədər nəaliyyəti ola bilməzdi! Əksinə bugünkü “müstəqilliy”imizdə qübtbü bəlli olmayan inteqrasiyalara kor pişik balası kimi yol alaraq, manqurdlaşır, əxlaqsızlaşırıq.
Məşhur rus yazıçısı, filosof, jurnalist Lev Tixomirov “Demokratiyanın tənqidi” əsərində deyir: “Terrorizm doktrina deyil, taktikadır”. Müəllif XIX əsrin 70-ci illərində başlayaraq 1917-ci ilin oktyabrına qədər Rusiya imperiyasında demokratların, anarxistlərin, özlərini “xalq iradəçiləri”, “inqilabçılar” adlandırıb yalnız terror və despotizm ilə yeniliyə can atanların iz üzünü açır.
1747-ci ildən başlayaraq, son 15 ildə isə tam aşkarlıq şəraitində özümüzə qarşı bu taktikanı geniş tətbiq edirik. Əsas da mənəvi cəbhədə. Bu cəbhədə məhv edilən xalqın nə vəhdətə çağıran ideyası, nə düşmən qarşısına çıxaracaq güclü ordusu, nə də qəhramanlıq göstərəcək şəxsləri olacaq. Olan-qalan tək-tük igidləri də demokratiya, liberalizm uğrunda yox ediləcək. Necə ki, edirik. Bu məqamda jurnalist Laçın Məmişovun ifadəsi yerinə düşür: “Qarabağda qəhramancasına döyüşən igidlərimizin çoxu öz gülləmizlə vuruldu”!
Bəli, Laçın bəy, Qarabağda dığalara qan udduran son dərəcə döyüşkən oğullarımız düşmənlə qarşıdurmada yox, “sürpriz” minaların partlaması, arxa cəbhədən atılan snayper güllələri aradan götürüldü. Bugün nə sürpriz minalara, nə də snayperlərə ehtiyac var. Demokratiya, liberalizm, tolerantlıq kimi sistemlərin sadiq “apostolları” “fikir azadlığı”ndan doğan şüarları ilə bizi kütləvi halda məhv edir.

Adolf Hitlerin gözəl aforizmi var:
“Əxlaqı ilə orqanizmi maddi və mənəvi cəhətdən zəhərlənən uşaq məktəbə başladığı vaxt orada sadəcə yazıb oxumağı öyrənir”.
İndiki cəmiyyətimizdə yazıb oxumağı güclə bacaranlar “alimlik”, “nəzəriyyəçilik” edərək insanları “tərəqqi”yə aparır. İbtidai icma quruluşuna qayıdan hipersubyektivizm, hipereqoizm, hiperhedonizm hökm sürdüyü “tərəqqi”yə...
Belə “tərəqqi”yə təbliğ, addımlama yolunda isə andraniklərin, nijdelərin, mikoyanların, vazgenlərin başını kəsən, qulağını quparıb şişə taxan qəhramanların yetişməsi yolverilməzdir. Çünki prospekt-küçələrdə vaginalarını reklama çıxarıb, ictimai qarajlara saysız avtomobillərin daxil olduğu kimi paçaları arasına o qədər penislərin daxil olduğu, həmçinin göyqurşağını insanların gözündə başıaşağı edən “rəngarəng” bayrağa sarılan “kişi” cinsində peyda olanlar dünyanın rəngarəng “azlıqlar”la dolu sərnişin qatarlarını qaranlıq tunellərdən keçməsinə yox, öz anal dəliyinə “marşrut” etməsi üçün alışıb yanan “qəhraman”ları var.
Bu cür “iddia”da olanların həndəsi silsilə ilə artması nəticəsində nəinki dığaların qulaqlarını kəsən oğullar yetişəcək, əksinə qulağımız, alnımız, boynumuz dığalar üçün hədəf veriləcək.
Yazıçı, maarifçi, kitabçı Xan Rəsuloğlunun tez-tez təkrarladığı ifadəsi var:
“Rusiyanı ayaqda saxlayan kişiləri yox, qadınlarıdır”.
Mən demirəm qadınlarımız hər şeydə rusların trasnformasiyasına çevrilsin, amma onlardan qüdrətli dövlət qurmaq, onu yaşatmaq, mədəniyyətləri ilə fanatikcəsinə öyünmək eşqi ilə yaşamaqları nümunəsini götürək.
Nə qədər ki, Azərbaycan qadını özünə Tanrı tərəfindən bəxş edilən yaradıcı funksiyasını kənara atıb, xudpəsənd, eqoist, hedonist psixologiya ilə yaradılışca özündən qat-qat aşağı olan əks cinsləriylə bəs-bəsə girib onun səviyəsinə enəcəksə, həm öz ağırlığını, dəyərini itirəcək, həm də xalq deqradasiyaya uğrayaraq zəlil olacaq. Yox əgər qadın özünə qadın olaraq hörmət edib, təbii missiyalarını şüurlu sürətdə dərk edib, acgözlüklə, inadkarlıqla elmə, sənətə yiyələnərək kişiləri geridə qoyub, dünyaya da övladlar gətirib, onları sağlam ruhda, düzgün və milli-mənəvi təlim-tərbiyədə böyüdəcəyi təqdirdə həm qəhramanlar yetişəcək, həm millətin var olma instinkdi güclü olacaq, həm proqressivləşmə düzgün gedəcək, həm də bütün yuxarıda qeyd etdiyimiz naqisliklər daim kanalizasiyadalarda məskən salacaq.
Eynən Süleyman İsmayıloğlunun “Tanrı milləti” əsərində dediyi kimi:
“Qadın sirli bir qallaktikadır. Sonu görünməyən düşüncədir. Hamı ondan qidalanacaq, həyat ondan qidalanır. Həyat ondan başlayır. Tanrının yer kürəsinə göndərdiyi görünən, görünməyən nə varsa qadındır. Cəmiyyətə elə gəlir ki, qadın zəif məxluqdur, amma qadın qədər güclü ikinci canlı tapmaq mümkün deyil. Qadın qədər dözümlüsünü də tapa bilməzsən. Fəqət qadının qadın səviyyəsində qalması vacib şərtdir”.
Hər bir Azərbaycan qadını özünü bu ruhda tərbiyə etməli, yetişdirməlidir. Eləcə də hər bir Azərbaycan kişisi qadının böyüklüyünü, yaradılış etibarı ilə üstünlüyü dərk edib ona hörmət etməli, onu qorumalı, uğrunda canını fəda etməlidir. Qısası bizim bugünkü faciəmiz, sabahkı müsibətlərimiz eləcə də xilasımız yalnız qadınlarımızla bağlıdır. Qadın nədirsə millət, xalq da odur.
Sonda fikrimi ağağıdakı ifadəmlə yekunlaşdırıram:
“Bizə “azadlıq” adı altında özlərini çölə qoyanlar yox, azadlıq naminə özünü fəda edən cəngavərləri bəxş edən, xalqı ayaqda saxlayan qadınlar gərəkdir”!

Abdulla İsmayıloğlu