“Yol böyüyündür” deyiblər

Yolda böyüklər isə polis görəndə hələ ki, özlərini qorxaq deyil, qoçaq kimi göstərməyə çalışan avtobus sürücüləridir

Problem onu həll etmək üçündür. Hər zaman müxtəlif səpkili problemlər insan həyatında bir mübarizliyə dönüşlə nəticələnib. Amma elə problemlər var ki, virus kimi cəmiyyətin qanını sorur, canını məhv edir.

Bu gün ictimaiyyəti narahat edən çox ciddi problemlərdən biri də sürücü əxlaqı, sürücü davranışıdır. Özü də avtobus sürücülərinin iş tərzi ilə sıx təmasda olaraq onların kobud, heç bir çərçivəyə sığmayan davranışları ilə rastlaşan yüz minlərlə insan artıq hər gün təkrarlanan eyni məcaralardan zinhara gəlib.

Nə yollarda tez-tez rast gəlinən avtomobil çilləkənləri (tıxaclar), nə avtobus dayanacaqlarını məşğul edən taksilər avtobus sürücülərinə əsas vermir ki, onlar sərnişinlərlə kobud rəftar etsinlər, nalayiq hərəkətlərə yol versinlər.

Avtobus sürücülərinin, demək olar ki, əksəriyyəti siqaret çəkir. Baxmayaraq ki, salonda siqaret çəkməyin qadağan olduğu barədə elan asılıb (o da bir müddət asdılar, sonra əhəmiyyətsidir deyə yığışdırdılar), amma buna heç bir sürücü məhəl qoymur.

Dayanacaqdan kənarda saxlanılan avtobusa görə sürücülər bir müddət cərimələnsələr də eyni şey yenə də təkrarlanır. Cünki nəzarət mümkünsüzdür. Nəqliyyat nazirliyinin bir o qədər işçisi haradadır ki, yollara düzülüb avtobus sürücülərinə nəzarət etsinlər.

Avtobusun idarə olunmasında baş verən kobudluqlar da heç bir çərçivəyə sığmır. Maşına elə qaz verib yerindən tərpədirlər ki, sərnişinlər bir-birinə dəyir. Əyləci basmaqları ondan da betərdir. Bilinmir əşya daşıyırlar, yoxsa sərnişin. Məəttəldir ki, sərnişinlərdən biri dillənsin. Sürücü onun abrını ətəyinə bükür ki, “xoşun gəlmir, minmə!” Yəqin ki, bu ixtiyarı maşın sahibləri sürücülərə verib.

Maşınların belə idarə olunmasında elə maşın sahibləri özləri də ziyana düşürlər. Hər hansı bir detal, lap elə avtobusun özü vaxtından əvvəl sıradan çıxır. Avtobus sürücüsü sərnişinlərlə kobud rəftar etdiyi kimi maşınla da vəhşicəsinə davranır.

Bir də görürsən iritutumlu avtobusların sürücüləri “hansımız tez çatarıq” deyib bir-birləri ilə yarışırlar. Kənardan durub müşahidə etdikdə onların avtobus deyil, sanki velosiped sürdüklərini nəzərdə tutduqlarını zənn edirsən.

Əvvəllər yolun kənarında dayanan Dövlət Yol Polisi əməkdaşını görən nəinki avtobus sürücüləri, bütün sürücülər özlərini yığışdırardılar. Son vaxtlar polis əməkdaşları yalnız tıxacları təmizləmək, qəza zamanı yol-nəqliyyat hadisəsinin səbəblərini araşdırmaq üçün yollara çıxdığından sürücülər artıq belə rastlaşmaya aludə olublar. Əllərində tutduqları ala dəyənəyi yelləyərək sürəti artırıb yolu boşaltmağı sürücülərdən tələb edən polis əməkdaşları şərti refleks kimi avtobus idarə edənlərin yaddaşlarında həkk olunublar. Odur ki, yolun kənarında dayanan polisi görən sürücülər məsuliyyətli olub özlərini yığışdırmaq əvəzinə sürətlərini bir az da artırıb əndazədən çıxırlar.

Hər gün müxtəlif peşə sahiblərindən olan yüz minlərlə insan bu və ya digər problemini həll etmək üçün mənzil başına gedərkən avtobusların xidmətlərindən istifadə etmək məcburiyyətində qalırlar. Avtobus sürücülərinin kobud hərəkətləri, qeyri-etik davranışları onların psixikasına müxtəlif təsirlər edir, ovqatlarını korlayır. Bu da sərnişinlərin iş yerlərində, evlərində, lap elə küçədə, digər ictimai yerlərdə öz təsirini göstərir və dərəcəsindən asılı olmayaraq fəsadlarını göstərir.

Əlbəttə ki, bu problemlərin aradan qaldırılması istiqamətində istər Nəqliyyat nazirliyi, istərsə də Dövlət Yol Polisi İdarəsi tərəfindən müəyyən əməli işlər həyata keçirilir və ardıcıl olaraq keçiriləcəkdir. Amma hələ ki, problemlər öz təsirini göstərərək cəmiyyəti iflic edir. Necə deyərlər, biz azərbaycanlılar hər zaman böyüklərdən nümunə götürmüşük. Mədəniyyət hesab etdiyimiz YOLda isə hələ ki, Avtobus sürücüləri BÖYÜKLƏR hesab olunurlar. Onlara isə YOL verilmədiyindən özlərini BÖYÜK kimi aparmaq, cəmiyyətdə məsuliyyəti hiss etmək əvəzinə həm bir-birinin, həm də sərnişinlərin qarşısında, lap elə polis əməkdaşlarının gözləri önündə qorxaq deyil, qoçaq kimi göstərməyə çalışaraq, vulkan kimi püskürüb hirslərini palçıq olaraq hamının üzərinə yağdırırlar.

Nəticədə acısını bütün cəmiyyət çəkir. Bəlkə bu barədə hamılıqla düşünək, cənablar!

ƏLİ BƏY AZƏRİ