“Hər gələn yaş ömürdən bir il aparır və o tərəfə bir addım da yaxınlaşırsan.Hər gələn il də adama yenilik, fərqlilik gətirir. Bir sözlə, həyat yerində dura bilmir".

Bu sözləri hazırda 60 yaşını qeyd edən yazıçı, millət vəkili Aqil Abbas APA TV- nin “Üç dama” verilişində söyləyib:

“Ömürdən bir il də getdi deyib, oturub ağlamaq lazım deyil. Bir dəfə bir mahnının iki misrasını mənə sual kimi verdilər. “Ötən günlərimi qaytaraydılar, gələn günlərimi qurban verərdim”. Elə misranı eşidən kimi dedim mən ötən günləri zadı istəmirəm. Neynirəm ötən günü? Orda kirayədə qal, burda kirayədə qal, cibində pulun olmasın, indi mən Aqil Abbasam və gələcək yaxşıdır, ötən günü istəmirəm”.

Amma həmsöhbətimiz, gəncliyindən bu yana o qədər dəyişmədiyini də bildirib:

“İyirmi yaşımda nə idimsə indi də oyam. Heç nə dəyişməyib. Çılğınlığım da, dəliqanlılığım da, kobud söz deməyim də hər şey yerindədir. Dəyişə bilən adam deyiləm. Sadəcə yaş adama bir az müdriklik, bir az səbir gətirir. Aprelin birində doğulmuşam. Bu mənada bir az şanslıyam ki, o gün məni aldada bilməyiblər heç vaxt. Çünki mən bilmişəm ki, aprelin biridir və həmin gün mənim doğum günümdür”.

Aqil Abbas bir səhvə yol verəndə üzr istəməyi bacardığını söyləyib:

“Olub əsəbiləşmişəm, sonra dönüb üzr istəmişəm. İki - üç gün bundan əvvəl dostlarla domino oynayırdıq. Nə isə oldu, mən bir çılğınlıq elədim. Bilirəm ki, xətirlərinə dəydim. Sonra televiziyada bir verilişə dəvətli idim. Canlı yayımda o adamlardan üzr istədim. Səhvini anladığına görə üzr istəmək çox vacib bir şeydir. Bir dəfə də işdə əməkdaş verilən tapşırığı yerinə yetirməmişdi. Bərk əsəbiləşdim. Sonra anladım ki, bu qədər eləmək lazım deyildi. O üzdən durub gedim o əməkdaşın könlünü aldım. Dedim ki, mən sənə əsəbiləşmişdim. Əsəbiləşməkdə haqlı idim amma bir az artıq olduğuna görə üzrlü say. Yəni bunu bacarmaq insan üçün mühüm şərtdir”.

Qadınlardan söz düşəndə müsahibimiz bu barədə çox danışmaq orta məktəb müəlliməsini də xatırlayıb:

“Artıq o yaşım keçib. Amma qadın anadır, bacıdır, həyat yoldaşıdır, ümumi götürəndə müqəddəs bir varlıqdır. Orta məktəbdə oxuyanda bir müəlliməm vardı Leyla adında. Onun əlinin ətri hələ də burnumdadır. O ətrin həsrətini çəkirdim mən. İndi də o qoxu burnumdadır. Onu çox sevirdim. Gecə yuxuma girirdi. Allaha yalvarırdım ki, səhər tez açılsın o müəlliməni görüm. Mən üçüncü sinifdə oxuyanda köçdük Ağdama. Hər həftə sonu öz evimizə gətirirdi bizi atam. Qaçırdım məktəbə ki, bircə Leyla müəlliməni görüm, başıma bircə sığal da olsa çəksin. Onda sevgi filan qanan yaşım deyildi mənim. İndi anlayıram ki, ən saf sevgi elə o imiş. Sonra bir az böyüdük. Hərə kimisə sevirdi. Mənim də bəxtimə əyrəmçə bir qız düşmüşdü. Özü də Ağdamda bilirsinizmi necə idi? Sən kimisə sevirdinsə, o enli küçənin bir tərəfindəki səkidə gedirdi, sən də ondan əlli metr arxada, özü də səkinin bu biri tərəfində. Onda camaat deyirdi ki, filankəs filankəslə gəzir. Ağdamda hansısa qızın yaxınında durmaq olmazdı. Dədəsi, qardaşı, qohum-əqrabası adamı öldürərdi”.

Aqil Abbas söyləyib ki, bağışlanıb, bağışlanmamaq problemini yaşayacaq qəqədr böyük günahlar etməyib:

“Amma bir məsələ var indiyə qədər onu danışanda gözlərim dolur. Orta məktəbi bitirəndə medal ala bilməyim deyə bir fəndən mənə dörd qiymət yazıldı. Mən atamdan gizlətdim bunu. Dayıma dedim. Dayımla məktəb direktoruna nə qədər rüşvət verdik, xahiş elədik ki, lap heç medal da istəmirik, amma atestata dörd düşməsin. Əvvəl söz verdi, pulu də götürdü müəllim, sonra pulu qaytardı ki, mümkün deyil. Atestatlar kodlaşdırılıb və yazılı göndərilib. Mən cəmi bir fəndən dörd qiymət olan atestatımı atama gətirəndə o aldı baxdı və sənədi üzümə çırpıb dedi ki, mən elə bilirdim oğlum oxuyandı. O səhnə indiyə qədər gözümün qarşısından getmir. Atam məni bir dördə görə heç vaxt bağışlamadı. Təbrik də eləmədi. Mən atamı bir dördlə sındırmışdım. Amma ana ki, ana. Anam atamdan fərqli olaraq məni təbrik elədi. Bir qızıl saat bağışladı mənə. İndi də durur”.

Aqil Abbas bir il Ağsuda internat məktəbində işləyib:

"Orda imkansız ailələrlə yanaşı, imkanlı ailələrin də övladları gəlib oxuyurdu. İndi internat məktəblərinin bəziləri ilə bağlı elə hadisələr üzə çıxır ki, adam dəhşətə gəlir. Rayonlarda o məktəblərdə uşaqlara hər hansı cəza verə bilərdilərmi? Rayon camaatı onu ayağından asardı... Çörəyini yediyim rayonun - Ağdamın, Ağsunun, Ağcəbədinin haqqında pis nəyisə mətbuata çıxarmaram. Lap nə olur olsun. Qarşı tərəf haqlı olsa da çıxarmaram. Amma zəng vurub o işi yoluna qoymağa da çalışaram. Mənim çörəyini yediyim rayonlar qarşısında mənəvi borclarım var. Bu mənim yazılmamış qanunumdur”.

“İnsanlara qarşı paxıllıq hissim yoxdur" deyən Aqil Abbas adamlara yaxşı işlərinə görə minnətdarlıq eləməyi də bacardığını bildirib:

"Paxıllığım Arif Babayevə, Rəmişə, Möhlətə, Qədir Rüstəmovadır. Kaş onların elədiyinin birini mən də edə biləydim”.

Həmsöhbətimiz SSRİ dövründə “Sovet kəndi” qəzetində şöbə müdiri olduğu vaxtlardan da söz açıb:

"O vaxt yazılmamış qanunlar var idi. Bölgəyə səfərə gələn jurnalistə necə olur olsun pul verməli idilər. Bu yuxarıdan gələn göstəriş idi. Bizi az qala döyə-döyə pul verirdilər ki, Mərkəzi Komitədən göstəriş belədir. Çox adam bizim qazancımıza görə jurnalist oldu və onunla da jurnalistikanın zayı çıxdı. Quruluş belə idi hamı alırdı. Ona görə mən də alırdım. İndiki cəmiyyətin qanunları dəyişir. Əvvəl rüşvət verib işə girirdilər. İndi rüşvətlə yaxşı işçilər alırlar. Yəni daha yüksək pul verirlər ki, gəlib onunla işləsinlər”.

Aqil Abbas bildirib ki, vaxtı ilə gənc olanda onun da əlindən tutublar:

“Amma zaman da olub ki, mənim əsərim aylarla “Ulduz” jurnalinda çap olunmayıb. Ona görə əlimə imkan düşən kimi gənclərə kömək elədim. İstədim onlar irəli gedib nəsə edə bilsinlər. Sizə deyim ki, Azərbaycan jurnalistikasında, ədəbiyyatında, elmində və siyasətində çox yaxşı bir gənclik var. Və onlara yaxşı dəstək olmaq lazımdır ki, yetişsinlər. Gəncliyə kömək eləmək hamının borcudur. Bəzi adamlar özlərinə əmin olmadıqları üçün gəncliyin gəlməsindən qorxurlar. Qorxur ki, unudular. Amma məncə hərənin öz yeri var və kimsə mənim yerimi tuta bilirsə, günah onda yox məndədir...

Mən Məmməd Arazın kürəkəni yox, oğlu olmuşam. O nə məni, nə də öz övladlarını heç kimdən xahiş eləməyib. Amma başqalarına görə zəng də edib, ağız da açıb, iş də görüb. Bir də mənim alnımda Məmməd Araz etiketi var idisə bunu anlayan və nəsə eləmək istəyən adamlar onsuz da edirdilər. Məmməd Arazın onlara nəsə deməsinə ehtiyac yox idi. Məmməd Araz mənə yaşıl işıq olub. Ona ediləcək qayğıları mənə yönəldiblər. Xüsusən də Naxçıvanda. Hara getmişəmsə elə biliblər Məmməd Araz gəlir. Atamın da, Məmməd Arazın da özümün də adımı doğrultmuşam. Onlara ləkə gətirəcək iş görməmişəm”.

Aqil Abbas deyib ki, onun bir pis cəhəti var, bu da kinli olmamasıdır. "Kinim yoxdur. Mənə pislik edən adam da yanıma gələndə yaxşılıq eləyirəm. Buna görə xanımım da məni danlayır ki, niyə kininiz yoxdur?!”

Söhbətin sonunda Aqil Abbas xanımı, "Ədalət" qəzetinin baş redaktoru İradə Tuncaydan da danışıb:

"Deyim ki, əvvəllər İradənin işləməsinin əleyhinə olmuşam. Bir hekayə yazmışdı, dedim neynirsən, tulla getsin. Sonra filmlər işlədi, yazılar yazmağa başladı. Anladım ki, o məndən yaxşı yazır və daha çox mütaliəlidir. O üzdən qəzetdə səliqə sahman yaratmasını istədim ondan. Mənim işə götürdüyüm xeyli adamı işdən çıxardı. Onların aldığı maaşları o birilərinə verdi. Dedim neynirsən, dedi sən utanmırasan işçiyə elə maaş veririsən?! O maaşa sən işləyərsən?! Heç nə demədim. İndi işçilər onu məndən çox istəyir. Onunla yaşamaq çətin deyil. Lazım olan və bilmədiyimiz bütün şeyləri soruşuruq hərdən. Mütaliəsi çoxdur axı. Uşaqlar da mən də, zarafatla deyirik ki, cavab vermək üçün otuz saniyə zamanınız var. Deyim ki, o, bu zamana çox dəqiq uyğunlaşıb və cavab verir".