Çıxıram küçələrə, tərifləyib yerə-göyə sıxmadığımız Bakımızın günü-gündən «gözəlləşən» küçələrinə….. İki rəngli işıq, bir cüt gül əkib deyirik ki, nə bizdən, nə də şəhərimizdən var. Əcaba, o rəngli işığın altındakı, o bir cüt gülün yanındakı o dilənən uşaqları niyə görməzdən gəlirik? Yox, deyəsən görürük. Qəpik, pul verəndə üzlərini bozardaraq "bu nədir? , manat ver" -deyir. Qəpiyi pul saymayan bu dilənçilər bir-birlərini sevən iki gənc görəndə acgöz qurdlar kimi gənc oğlana yaxınlaşaraq "sən o gözəl qızın canı mənə pul ver, o gözəl qızın gözlərinə qurban mənə pul ver" - deyib yalvararaq pul almadan uzaqlaşmırlar. Pul verməyəndə isə kürd dilində elə sözlər deyirlər ki, qızın yanında səni utandırırlar. Bir neçə dəfə şahidi olmuşamki, dilənçilər yol ilə gedən adi bir şəxsə yaxınlaşaraq pul istəyib yalvarmağa başlayırlar. Həmin şəxs pul verməyəndə isə dilənçilər öz dilində nəsə deyib uzaqlaşırlar. Ya söyürlər, ya da bəd dua edirlər. Diqqətlə fikir versək, görərik ki, hər bir dilənçinin öz məkanı var. Nəinki, parklarda, svetoforlarda həmçinin metrolarda, avtobus dayanacaqlarında hər bir dayanacağın öz dilənçisi var. Gəlir əldə etmək üçün hər dilənçinin öz üsulu var. Kimisi günəbaxan tumunu yerə dağıdır, sonra əli ilə üzünü tutaraq dağıtdığı tumun yanında oturur, kimisi svetoforda

qırmızı işıqda dayanan maşınları təmizləmək məqsədi ilə çirkli dəsmal ilə silir və s. Bir çox dilənçi körpələrin əlləri, ayaqları olmur və yaxud əlini, ayağını, üzünün bir hissəsini yanmış halda görürük. Onları böyüdən şəxslər pul xatirinə körpələrə acımadan bu insafsızlığı edirlər. Sonra xalq arasına çıxardaraq, insanların mərhəmət hissindən istifadə edərək gəlir əldə etməyə başlayırlar. Digər millətlərdən olan dilənçilərin dünyaya gələn körpələrin əksəriyyəti şəhərdə heç bir yerdə qeydiyyatları da yoxdur. On-səkkiz yaşa çatmış gənc oğlan bu ölkədə böyüsə də, heç bir yerdə qeydiyyatları olmadığından, hərbi xidmətdən də yayınırlar. Bir çox xarici vətəndaş bizim ölkəyə gəlir. Onlar şəhəri gəzmək istəyəndə dilənçi uşaqlar onların yanına qaçaraq pul istəyirlər. Şəhərdə gəzərkən xarici vətəndaşların başına sözün əsl mənasında oyun açırlar. Xarici vətəndaşlar bu haqda heç nə deməsələr də, ürəklərində də bir çox söz dediklərini bir Allah bilir, bir də özləri. Xarici vətəndaşlara qarşı dilənçilərin bu arsız hərəkəti xaricilərin bizim ölkəyə qarşı münasibətlərinə başqa cür təsir edir. Elə ona görə də Avroviziyaya qədər onları şəhərdən qovmuşduq ki, rüsvay olmayaq. Bizim əmmamız da elə burasındadır. Qaraçıdır, nədir onlar da soydaşlarımızdır. Bəyəm ermənidir? 1 iyunu Uşaqlar Günü kimi qeyd edirik. Bizim işimiz də dönüb quru-quru qurbanın oluma. Uşağa biz nə

veririk? Uşaq pulunu 20-10 azn manatına qaldırırıq. Metrolar, yollar doludur dilənən uşaqlarla. Məzarlığa dilənçi uşaq əlindən getmək olmur. Bu iş bu şəhərdən o şəhərə qovmaqla alınan iş deyil. Baxıb görürsən ki, respublikamızda müəyyən sayda fondlar, qurumlar fəaliyyət göstərir ki, lazımlı-lazımsız hər şeyi maliyyələşdirirlər və ya yerdə işi bitib Ayda torpaq alanlar bu dilənən uşaqları bir araya toplayıb, onların təhsili ilə məşğul olsa bəyəm nə olar?! Hamısını da dövlətin boynuna yıxmaq olmaz axı... Fikirləşməyə dəyər ki, bu dilənən uşaqlar yığdıqları pulu özləri üçün yığsalar vallah belə baxımsız, cır-cındır içində olmazlar. Demək ki, onlardan istifadə edən, onları sümürənlər var. Niyə dövlətimiz buna göz yumur? Axı onları diləndirib var-dövlət içində həyat sürən biriləri o kimsəsiz, sahibsiz uşaqları bu gün diləndirirsə, sabah oğru da edər, hələ bir qatil də. Onsuz da pul yığmaq üçün oğurlanmış, icarəyə götürülmüş, itgin düşmüş uşaqlara min cür işgəncə verirlər ki, əhalidə mərhəmət hissi oyadıb pul yığsınlar. Mən buna göz yuma bilmirəm. Gəlin əl-ələ verək gündən- günə yaranan və maliyələşən lazımsız orqanlardan fərqli olaraq lazımlı Bir cəmiyyət yaradaq. O dilənən, sui-istifadə olunan uşaqları o zalım küçələrin künc-bucağından toplayaq, yoxsa bizi «belə təməl ilə» olduqca acınacaqlı həyat gözləyir!

Axı biz yeni nəsil üçün nə edirik? Nə maddi, nə də mənəvi təlabatlarını ödəyirik. Vallah, o dilənən uşaqlara əl tutmaq, o günü-gündən yağışdan sonra bitən göbələk kimi ucalan göydələnlərdən də, hər ay eyni küçəni 10 dəfə təmir etməyimizdən də vacibdir. Elə götürək adi paytaxtımızdakı «Bulvar» adlanan dövlət parkını. Orada uşaqlar üçün biri-birindən gözəl atraksionlar, yelləncəklər quraşdırmışıq ki, ancaq tamaşa etmək olar, başqa heçnə… çünki elə ki, kassaya yaxınlaşdın cib adamın əlini də yandırır, şər lap atasını da. Əməlimiz tam əksini söyləsə də yenə də dildə deyirik: “Uşaqlar bizim gələcəyimizdir”. İndi baxın görün biz necə inkişaf edirik və necə sağlam təməl ilə addımlayırıq. İndi də qarşıdan 2015 Yay Olinpiya Oyunları gəlir. Yenə də dilənçiləri müvəqqəti yığışdırıb sonra şəhərin canına buraxacaqlar. Yəqin ki, bu dilənmə peşəsi kiminsə maraq dairəsindədir.

Ülkər