Şahbəddin Orucov: “Maşının salonunda olan sənədlərim, Kapital Bank”dan oğlumun müalicəsi ilə bağlı kreditə götürdüyüm 4 min manat pul və digər sənədlərim yoxdur”

Yol polisi əməkdaşlarından bəzilərinin sürücülərə qarşı kobud davranmaları, onları get-gələ salmaları və s. təkcə bu günün, dünənin söhbəti deyil, zaman-zaman yaşanan problemlərin varlığıdır. Belə bir səbəblər üzündən də, “Gündəm Xəbər” qəzeti olaraq, bu yöndə redaksiyamıza daxil olan problemlərin varlığını hər an ictimailəşdirməyə çalışmışıq ki, yol polisi sahəsində baş alıb gedən çoxsaylı qanunsuzluq hallarının qarşısını almaq mümkün olsun. Düzdür, həqiqət naminə onu da qeyd edək ki, yaşanan problemlərin varlığını ictimailəşdirdikcə, istər DİN-nin, istərsə də BDYPİ-nin rəhbərliyi adekvat reaksiya vermiş və günahkarlar da lazımınca cəzalandırılmışlar. Amma, 26 iyun 2015-ci il tarixdə, hansı ki, həmin gün Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 22 may 1998-ci il tarixli Fərmanına əsasən, hər il ölkəmizdə Silahlı Qüvvələrin yaradıldığı gün bayram günü kimi qeyd olunduğu bir vaxtda, Suraxanı rayonu Qaraçuxur qəsəbəsi, Mədən küçəsi-16 ünvanında yaşayan II qrup Qarabağ müharibə əlili, Prezident təqaüdçüsü, Müdafiə Nazirliyini xüsusi rütbəli zabiti Orucov Şahbəddin Möhyəddin oğlu, Bakı şəhər Yol Polisi İdarəsinin əməkdaşları Cəfərov Fərid Rafiq oğlu və Zeynalov Səbuhi Oqtay oğlu tərəfindən “topa tutulur”. Yaşanan olayla üz-üzə qalan Şahbəddin Orucov “Gündəm Xəbər”ə ünvanladığı şikayət ərizəsində yazır ki, “26 iyun 2015-ci il tarixdə, hansı ki, həmin gün hər il Silahlı Qüvvələrimizin yaradıldığı gün olaraq bayram kimi qeyd olunduğu bir vaxtda, mən keçmiş döyüşçü yoldaşım Qaybalıyev Alı Hacı oğlu ilə, ölkə rəhbərinin bir çox əlillərə, o cümlədən mənə də hədiyyə etdiyi “LİFAN” markalı avtomobillə, paytaxtın “20 Yanvar” ərazisində keçirilən tədbirdən evə qayıdırdım. Elə ki, şəhərin “Dərnəgül” yolu istiqamətində hərəkət etdim, çox keçmədi ki, yol polisi əməkdaşı Zeynalov Səbuhi Oqtay oğlu tərəfindən saxlandım. Həmin vaxt onunla birlikdə Cəfərov Fərid Rafiq oğlu adlı yol polisi əməkdaşı da iş başında idi. Baxmayaraq ki, yol polisi əməkdaşları məni saxlayan zaman saat 19:55 radələri olardı və heç bir yol hərəkəti qaydalarını da pozmamışdım. (hər iki yol polisi əməkdaşı 99-YP-383 dövlət nömrə nişanlı nəqliyyat vasitəsilə iş başında olublar). Onlarla ümumi söhbət zamanı Fərid Cəfərov vurğuladı ki, “idarə etdiyin nəqliyyat vasitəsinin dövlət nömrə nişanı olduqca böyükdür və heç bir standarta da cavab vermir” dedikdə, sanki şoka düşdüm. Çünki, mən nəqliyyat vasitələri üçün dövlət nömrə nişanı istehsal edən şəxs deyiləm və belə bir səlahiyyətim də yoxdur. Həmin vaxt onlar məndən sərxoş olub-olmadığımı soruşdular və çox keçmədi ki, məni məcburi şəkildə xidməti maşınlarına əyləşdirib, qapı və şüşələri də bağladılar. Yol polisi əməkdaşlarından biri “Neftçilər” istiqamətinə hərəkət edərək, idarə etdiyi nəqliyyat vasitəsinə yol kənarından başqa bir polis əməkdaşını da mindirdi. Digər yol polisi əməkdaşı isə, hadisə yerində qaldı. Elə ki, sərxoşluğumun müəyyən olunub-olunmaması ilə bağlı “Zığ” şossesinə doğru hərəkət etdik, həmin vaxt nəqliyyat vasitəsinin şüşələri bağlı olduğundan, yolboyu səhhətim olduqca pisləşdi. Nə qədər xahiş etsəm də, yol polisi əməkdaşı şüşələri açmadı ki, heç olmazsa bir qədər hava uda bilim. Hətta, ona onu da vurğuladım ki, mən xəstəyəm, Qarabağ müharibəsində iştirak etmişəm, bir neçə dəfə “kontuziya” almış şəxsəm desəm də, dediklərimin heç bir nəticəsi olmadı. Mobil telefonla da əlaqə kəsilmişdi. Avtomobilin şüşələrini sındırmağa çalışsam da, etdiyim cəhd də baş tutmadı. Səhhətim pisləşdiyindən özümü olduqca pis hiss edirdim. Çox xahiş etdim ki, bir stəkan suya ehtiyacım var, onu da mənə vermədilər. Yəni, açıq-aydın şəkildə yaşamaq uğrunda mübarizə aparırdım. Elə ki, Narkolji Dispanserə çatdıq, o halda yol polisi əməkdaşı heç məni avtomobildən belə düşürmədi. Sadəcə olaraq Cərərov soyadlı yol polisi əməkdaşı ağ xalatlı bir nəfərlə mənə diqqətlə baxdı və az sonra şəkilçəkənlə kənardan şəklimi çəkib, yol polisinə məxsus nəqliyyat vasitəsinə əyləşdi. Elə ki, Narkoloji Dispanserdən təqribən 60-70 metr aralı məsafəyə getdik, o halda onlar məni tanımadığım qaranlıq bir yerdə atıb getdilər. Üstümdə isə, heç bir sənədim yox idi. Çünki, əlillik vəsiqəmlə bərabər, sürücülük vəsiqəmi də yol polisi əməkdaşları məndən almışdılar.
Elə ki, birtəhər Naxçivanski adına liseyin yanına gəlib çıxa bildim, həmin an keçmiş döyüşçü yoldaşım Alı Qaybalıyevə zəng edib harada olduğunu soruşdum. O, telefon zəngimə cavab olaraq bildirdi ki, “səni “Neftçilər” ərazisindəki “Yeddi gözəl” restoranının qarşısında gözləyirəm dedikdə, özümü həmin yerə çatdırdım. Az sonra cərimə meydançasına gedib, yol polisi əməkdaşlarının əlimdən alıb cərimə meydançasına qoyduqları avtomobilimə, meydança mühafizəçinin iştirakı ilə baxış da keçirdim. O zaman gördüm ki, “LİFAN” markalı avtomobilimin qapısı və şüşələri açıq vəziyyətdədir. Maşının salonunda olan sənədlərim, Kapital Bank”dan oğlumun müalicəsi ilə bağlı kreditə götürdüyüm 4 min manat pul və digər sənədlərim yoxdur.
Onu da qeyd edim ki, oğlum Nizaməddin Orucov sambo üzrə dünya çempionudur. Yol polisi əməkdaşları ilə yaşadığım olay zamanı, onun Cənubi Koreyada keçiriləcək dünya çempionatında iştirak edəcəyi də nəzərdə tutulmuşdu. Həmin vaxt onun səhhətində müəyyən problemləri əmələ gəldiyindən, Kapital Bank”dan kreditə pulu, məhz onun müalicəsi ilə bağlı götürmüşdüm. Təəssüflər olsun ki, kreditə götürdüyüm 4 min manat pul avtomobilimdən yoxa çıxarıldığı üçün, mən onu heç cür müalicə etdirə bilmədim. Belə bir səbəb üzündən də, keçirilən dünya çempionatında oğlum Nizaməddin Orucov 5-ci yerə sahib ola bildi.
Hadisənin baş verdiyi günün səhəri DİN-nin “102 xidməti”nə üz-üzə qaldığım olaylarla bağlı məlumat verdim, aidiyyəti instansiyalara şikayət ərizələrimi də ünvanladım. Əslində həmin vaxtdan mənim və ailəmin qara günləri də başladı. Çünki, üz-üzə haqsızlıqlarla bağlı ayrı-ayrı qurumlar tərəfindən qeyri-obyektiv araşdırmalar aparıldı və aparılan araşdırmaların da, hələlik heç bir nəticəsi yoxdur. Yalnız Bakı şəhər Baş Polis İdarəsinin rəisi cənab Mirqafar Seyidovun üz-üzə qaldığım problemlərin araşdırılmasına diqqətlə yanaşması, mənə bir qədər ruh, bir qədər güc verdi.
Dəfələrlə Bakı şəhər Yol Polisi İdarəsinin rəhbərliyinə II qrup əlillik vəsiqəmin və “qeybə çəkilmiş” digər sənədlərimin, 4 min manat pulumun və s. geri qaytarılması ilə bağlı müraciətlər etsəm də, hər dəfə müraciətlərim qulaqardına vurulurdu. Amma 6 aydan sonra, yəni 10 dekabr 2015-ci il tarixdə Bakı şəhəri, Nizami rayon Polis İdarəsinin müvafiq sorğusu əsasında, Bakı şəhər Yol Polisi İdarəsindən Nizami rayon Polis İdarəsinə daxil olmuş əlillik vəsiqəm (vəsiqə №048997) özümə qaytarıldı. Faciəli hal o oldu ki, 04 aprel 2006-ci il tarixdən yaşadığım Suraxanı rayonunda ev növbəsində qeydiyyatda idim. Elə ki, ev növbəsi ilə bağlı məni Suraxanı RİH-nə çağırdılar və əlillik vəsiqəmi tələb etdilər, həmin vaxt əlillik vəsiqəm oğurlandığından, onu icra hakimiyyətinin rəsmlərinə təqdim edə bilmədim. Vəsiqəm olmadığını əsas gətirərək, məni ƏƏSMN-nin ev növbəsindən də uzaqlaşdırdılar. Belə olan təqdirdə həyat yoldaşım Orucova Təranə Şamil qızı cənab Səlim Müslümovun qəbulunda olub, üz-üzə qaldığımız problemin varlığını ona çatdırmaq istəsə də, istəyimiz elə istək olaraq qaldı. Çünki, nazirliyin qəbul şöbəsindəki mülki geyimli şəxslə bərabər, şanlı polis əməkdaşı da, xərçəng xəstəliyindən əziyyət çəkən həyat yoldaşımı nəinki qəbula buraxırlar, hətta ona fiziki zor tətbiq etməkdən də ehtiyat etmirlər.
Mən 1982-1990-cı illərdə Sibir Hərbi Dairəsində hərbu qulluqçu olaraq, xidməti vəzifəmi yerinə yetirirdim. 1990-cı illərin əvvəllərində Azərbaycanda baş verən hadisələri görüb, vətənə qayıtmağa qərar verdim və milli ordumuzun yaradılmasında zəhməti olanlardan biri oldum. İlk gündən botalyon komandiri olaraq Qazax, Ağstafa, Ağdərə, Goranboy, Kəlbəcər və s. istiqamətlərində gedən döyüş əməliyyatlarında da iştirak etdim. Atam Orucov Məhyəddin Qurban oğlu da hərbçi olub və Böyük Vətən Müharibəsində iştirak etməklə bərabər, üç dəfə də yaralanıb. O, II qrup Böyük Vətən Müharibəsi əlili olub. Mən də atamın taleyini yaşamışam və ən yüksək orden və medallarla da təltif olunmuşam. Xidməti dövrümdə heç bir təmənna güdməmişəm, döyüşlərə maşın, ev almaq məqsədilə getməmişəm, yalnız vətənimizin bütövlüyü, torpaqlarımız qorunması uğrunda vuruşmuşam. Mənim bu cür xidmətlərimin qarşılığında aldığım qiymət, yol polisi əməkdaşları tərəfindən başıma açılan oyunların varlığıdır. Çünki, yol polisi əməkdaşına bir kimsə ixtiyar verməyib ki, mənim əlilik vəsiqəmi ələ keçirsin və məni verilmiş imtiyazlardan istifadə etməkdə məhrum da etsin. Axı, mənə əlillik vəsiqəsini hansısa yol polisi əməkdaşı deyil, dövlət verib və dövlət də imtiyazlarımı müəyyənləşdirib.
Onu da qeyd edim ki, əlillərin sosial-iqtisadi vəziyyətlərinin, mənzil şəraitinin yaxşılaşdırılması, eyni zamanda ölkə rəhbəri cənab İlham Əliyevin əlillərə göstərdiyi diqqət və qayğının nəticəsi olaraq, mənə verilmiş “LİFAN” markalı avtomobilim, bir ildən çoxdur ki, Bakı şəhər Baş Polis İdarəsi Dövlət Yol Polisi İdarəsinə məxsus “Siqnal ili” İdarəsinin cərimə meydançasındadır. Belə bir səbəb üzündən də, avtomobilim tam yarasız hala düşüb.
P.S. Hörmətli oxucular! Növbəti sayımızda II qrup Qarabağ müharibə əlili, Prezident təqaüdçüsü, Müdafiə Nazirliyini xüsusi rütbəli zabiti Orucov Şahbəddin Möhyəddin oğluna tərtib olunmuş 375991 saylı cərimə protokolundakı çatışmazlıqların varlığından, ünvanlanmış şikayətlərlə bağlı prokurorluq orqanlarında aparılan araşdırmaların nəticəsindən və s. bəhs edəcəyik. Odur ki, bizi izləməyi unutmayın. Ətraflı növbəti sayımızda.
Məqalədə adı çəkilən şəxslərin də mövqeyini dinləyə bilərik.

Akif Quliyev