-Mən Anjelanı (o,özünü Ruqiyə kimi təqdim etmişdi) birinci dəfə 28 may küçəsindəki alman kilsəsi “Kirxa”da gördüm. O, tez-tez kilsəyə gələr, moizəyə və orqan musiqisinə qulaq asardı. Bir dəfə içəridə mənə gülümsədi. Bu kifayət etdi ki, ona yaxınlaşım. Söhbətləşdik, onun evinə getdik. 4-cü mikrorayonda yaşayırdı.
Seks çox qızğın oldu. Mən çoxdandı qadını bu dərəcədə yaxından hiss etməmişdim. Xasiyyətim belədir ki, qadınla əlaqədən sonra mütləq özümü həkimə yoxlatdırıram. Anjeladan sonra da belə etdim. Həkimin cavabı belimi sındırdı. Aman Allah, mən SPİD-ə tutulmuşam!
Özümü bir də yoxlatdım. Diaqnoz dəyişmədi. Birinci yaranan qorxu hissi oldu. Gələcək həyatım, cəmiyyətdəki yerim, maliyyə sabitliyim və müstəqilliyimlə əlaqədar itki hissi baş qaldırdı. Məni dəhşətli ruh düşkünlüyü sardı.
SPİD-ə yoluxmağıma gətirən davranışıma görə güclü vijdan əzabı çəkirəm. Gələcəyimlə əlaqədar qeyri-müəyyənlik və əndişə içərisindəyəm. Hərçənd bilirəm ki, ölümdən qorxmağa dəyməz,ölüm hamı üçündür. Fiziki ölüm qurtuluşudur...
...Anjela Petrosyanın sərgüzəştləri ilə bağlı faktlar bundan ibarətdir. Əldə edilmiş məlumatlardan görünür ki, o, qanlı əməlini, fizioloji genosidini uğurla başa çatdıra bilmişdir.
Qorxu, stres, qohumların və tibbi personalın təzyiqləri, qeyri-müəyyənlik, ikili standartlar, təklik, asılı vəziyyət, yaşamaq üçün vəsaitin olmaması – Bakı sakinlərinin toqquşduğu SPİD-in ən ağrılı simptonlarının tam olmayan siyahısı bundan ibarətdir.
Beləliklə, 2002-ci ilin dekabrından 2006-cı ilin aprelinə qədər Anjela Petrosyan 48 nəfəri SPİD-ə yoluxdura bilib. Hər halda bu, ancaq müəyyən edilmişlərin sayıdır. Hələ məlumatımız olmayanlar, özlərini anonim saxlayanlar nə qədərdir...
Və bu 48 nəfər virus daşıyıcısı öz növbəsində cinsi əlaqədə olduqlarını yoluxdurmağa başlamışlar.
Bütün bunları hesablayanda, rəssamı Anjela Petrosyan olan vahiməli bir mənzərə alınır.
Dünyada 43 milyon adam SPİD xəstəsidir, 28 milyon isə artıq bu xəstəlikdən dünyasını dəyişib. SPİD-ə qarşı vaksin üzərində iş hələ də uğursuzdur. Bu amansız virusun daşıyıcıları o biri dünyaya birdən-birə getmirlər. Məlumunuz olsun ki, keçən əsrin 90-cı illərində yoluxanlar bu yaxınlarda ölməyə başlamışlar.
2001-ci ildə Anjela Petrosyan Yerevanda da kişilərlə cinsi əlaqələrə girib. Lakin hər bir halda bu əlaqələr zamanı təhlükəsizliyə ciddi əməl edilmişdir. Ermənistanda o, praktik olaraq ismətli həyat sürür, ahıl müəllimi Avanes Georgiyeviçdən alman dilini öyrənir, trenajor zalına gedirdi. Cinsi əlaqə Yerevanda onun üçün Bakıdakı kimi birinci yerdə dayanmır, məqsədilə xarakter almır. Səbəb sadədir. Orada tapşırıq yerinə yetirilmirdi.
Avstriya tədqiqatçısı Herbert Konsilia yazır:
“Ermənistan özünün apardığı həm soyuq, həm də ənənəvi müharibədə heç də həmişə sırf ordu vasitələrindən istifadə etmir. Öz ideyası naminə əl altında olan hər şeyi işə qoşur. Anjela Petrosyanın işində olduğu kimi, alçaq işlərdən də iyrənmir. Mən təsəvvür edə bilmirəm ki, bu yırtıcı qadın bu qədər kişini yoluxdurmağa necə imkan tapıb...”
Ermənistanın dişininin dibində şirə qalıb və hesab edirdi ki, Azərbaycana qalib gəlmək üçün (təkcə müharibədə deyil) insanları güllələmək, şəhərləri və kəndləri partlatmaq vacib deyil. Nəsə yeni bir şey icad etmək kifayətdir.

Və, Anjela Petrosyan kimi “yubkalı kamikadzelər” icad edir.
2007-ci ildə Qarabağ müharibəsinin səhra komandiri Artik Qalustyan yeməklə dolu stolun arxasında qırmızı şərab içərkən hamının eşidəcəyi səslə deyirdi:
“Biz azərtürklərin sayıqlığını yoxlayırıq. Onları bitlilik sınağından keçiririk. Belə çıxır ki, bizim bütün atdıqlarımız qaşa yox, gözün özünə dəyir.
Anjela Petrosyanın törətdikləri mənim müşahidələrimi təsdiq etdi. Bakıda hamı yatıb, amma biz onların yuxusunun keşiyini çəkməyəcəyik. Anjela heç də mübarizəmizin özəyi deyil. Bizim ulduz saatımız hələ qabaqdadır”.
Anjela Petrosyanın qurbanlarından danışanda Vahid Mürsəlovu qeyd etməyə bilmirəm.
Vahid Anjeladan lap toyqabağı, toya bir ay qalmış yoluxmuşdu. Bu 2004-cü ilin noyabrında baş tutmuş cinayət idi.
“Elə bil şeytan məni yoldan çıxartdı. Toya hazırlaşırdım. Həyətdə uşaqlarla gəzirdim.
Biz Bakının 3-cü mikrorayonunda, Moskva kinoteatrının yanında yaşayırıq. Gördüm uşaqlar bir-birini dümsükləyirlər ki, bax bir nə qəşəng şeydi. Doğrudan da qabağımızda sarı saçlı bir məxluq dayanmışdı, əvvəllər onu görməmişdik.
-Hə, Vahid, bəlkə toydan qabaq bir baş məşq edəsən.
-Deyə dostum Azər məni itələdi.
Mən əbləh da qarmağa keçdim. Sarı saçlı məni evinə apardı. Yolun o tərəfində, dördüncü mikrorayonda yaşayırdı.
Birotaqlı- içi boş mənzil idi. Küncdə bircə taxt var idi. Televizor yox idi.
Otaqdan yod və bint qoxusu gəlirdi. Elə bil yaşayış evinə yox, aptekə girmişdim.
Pəncərələri həmişə açıq olurdu. Elə bil yay idi. Pəncərəni örtmək istədim, o isə qoymadı. Məni üşütmə tutdu. Sakitcə gülümsəyərək “sərin hava sağlamlığa xeyirdir” dedi.
İki saat ərzində mənə seks incəsənətindən çox şeylər öyrətdi. Hərçənd ki, artıq bunlar mənə lazım deyil. Və mən səfeh bu işdən sonra müayinəyə getmədim. Bir aydan sonra evlənib, gənc arvadımı da yoluxdurdum.
Yarım ildən sonra təsadüfən özümü yoxlatdırdım. Tam təsadüfən. Elə bil məni elektrik cərəyanı vurdu: nəticə müsbət idi. Canıma vəlvələ düşdü. Almaniyaya qaçmaq istədim, orada dostlarım var. Üç gün evə getmədim. İndi arvadıma nə deyim? Quduzluq tutmuş itə dönmüşdüm. Özümə qapandım. Kilsəyə gedib xristianlığı qəbul elədim. Düşünürəm ki, İsa peyğəmbər mənə bir qədər kömək oldu.
Amma həyatda möcüzə olmur. Mənim qismətim bu imiş.”
Anjela Petrosyan Bakıda nəhəng biogenosid işi aparmışdı, amma oxu daşa da dəymişdi. Bir azərbaycanlının əvəzinə yəhudini yoluxdurmuşdu. Sən demə onun növbəti müştərisi Yaşar Leviyev imiş. O, bunu bilməmiş, yəhudini ağuşuna almış, Yaşar (Yakov) isə onun baxışlarında nəsə başqa, o dünyalıq bir şey hiss etmişdi. Bu, 2006-cı ilin yanvarında baş vermişdi.
Adətən yəhudilər açıq səhvlər buraxmır, amma belələri də olur.
Yaşar Leviyevi dinləyək.
“Dəli olmaq olar! O gün mən alman kilsəsi Kirxa ilə üzbəüz elektrik təchizatı idarəsində idim. Sol tərəfimdə cavan bir qadın dayanmışdı. Arayışı izah etməyimi xahiş etdi. Başa düşdüm ki, arayış tanışlıq üçün bir bəhanədir. Amma haradan biləydim ki, özünü Jalə adlandıran bu qadın ermənidir, özü də SPİD xəstəsidir.
Onunla olandan sonra məndə heç bir əlamət yaranmamışdı, amma hər ehtimala qarşı özümü yoxlatdırdım.
Tam ruhdan düşmüşdüm. Heç cür inanmağım gəlmirdi. Yəqinləşdirmək üçün daha iki dəfə yoxlatdırdım. Hər şey təsdiq olundu.
Həyəcan təbili çaldım, müxtəlif orqanlara müraciət etdim. Adlarını çəkmək istəmirəm.
Ciddi-cəhdlə bu “Jalə”ni axtarmağa başladım. Onu şəhərdə bir neçə dəfə görmüşdüm.
Bir gün uzaqdan gördüm, arxasınca düşdüm, son anda əlimdən çıxdı, metroya girdi.
Deyəsən o da məni görmüşdü, güman ki, ona görə gizləndi.”
...Anjela Petrosyan hansısa bir ibtidai duyğu və baxışla azərbaycanlını yox, yəhudini yoluxdurduğunu hiss etmişdi.
Bəlkə də fikirləşmişdi ki, artıq Bakıda onun izinə düşüb virus daşıyıcısı olduğunu anlayıblar.
Bu səbəbdən də bura da qalmaq onun üçün təhlükəli idi. 2006-cı ilin aprelindən onu Bakıda görən olmadı. Bəlkə də bu təsadüfi üst-üstə düşmədi. Çünki o da inandırıcı versiyadır ki, Anjela artıq qaçmağın vaxtı gəldiyini başa düşmüş və sakitcə aradan çıxmışdı. Bu vəziyyətdə yeganə təsəlli isə erməni qızının 2006-cı ilin martında, yəni Bakını tərk etməzdən bir ay əvvəl Marat Əzizovla cinsi əlaqəyə girməsi olmuşdu.
Artıq dünyasını dəyişmiş Marat Əzizov sarkoma xəstəsi idi. 2006-cı ilin martında onun bu dünyada cəmi 2 aylıq ömrü qalmışdı. O da Anjela kimi özünə qurban axtarırdı, yəni ölməkdisə, bir yerdə ölək.
Və həmin vaxt Nizami kinoteatrının yanında olan Anjela “Bon Appetit” mağazasında Maratla tanış olmuşdu. İlk dəfə idi ki, arzular üst-üstə düşmüşdü. “Qarşılıqlı qurban axtaranlar” Anjelanın ev kirayələdiyi Gənclik stansiyasına getmişdilər. Münasibətləri haqqında daha heç nə bilmirəm.

(ardı var)
Elçin Qasanov

gundemxeber.az