29 yanvar.
Hərdən xəstəliyim barədə düşünürəm. Ölüm yox, xəstəliyim haqqında. Ölüm haqqında düşünməyə dəyməz. SPİD-ə yoluxduğumu öyrənəndə ölümü artıq bütün vücudumla hiss etmişdim.
Doğrudan da ölüm bir şey deyil ki, sağlığında ona diqqət ayırasan.
Biz hamımız o biri dünyada təəccüb qalıb deyəcəyik:
“Bütün ömrüm boyu mən bundan qorxurdum? Hamısı elə bu imiş?”
Belə olacaq və başqa cür ola da bilməz.
Dünən və sırağagün güclü seksim olub. Özüm-özümə təəccüblənirəm. Gör nələr edə bilərəm?
Bu qədər gücü hardan alıram?
Azərtürklər seks acıdır. Amma burada, Bakıda ilbizə yox, yataqda kişiyə bircə dəfə rast gəldim.
9-cu mikrorayonda göz xəstəxanasının yanında yaşayır.
Əsl kentavr idi! Yoluxdurmağa adamın heyfi gəlirdi. Amma neyləməli, onu başqalarına saxlamayacaqdım ki...
Bakıda ümumiyyətlə prezervativdən istifadə etməyi xoşlamırlar. Bu müddət ərzində mənimlə olanlardan cəmi ikisi prezervativ geymişdi.
Təəccüblüdür. Bakılılarda qorxu hissi yoxdur. Qarabağı da elə buna görə yelə veriblər. Torpağın silkələndiyini, həyəcan təbili çalmaq lazım olduğunu heç cür görmək istəməyiblər.
Ermənilərimin bəxti gətirib, azərtürklərin yerində çukçalar olsaydı belə biz müharibəni uda bilməzdik.
Axşam həyətdə gəzirdim. Evin yanında bitən qovağa diqqət verdim.
Məncə onun budaqları ruhlardır. Budaqlardan qışqırtı eşitdim.
Ağacdakı ovuq isə heçsizliyə açılan pəncərədir.
Yavaş-yavaş ağlımı itirirəm. Amma eybi yoxdur, beyin də erogen zona ola bilər.

1 yanvar.
Dünən ləzzətli bir gün idi.
DİN mayorunu yatağıma yıxdım. Doyunca dombalaq aşdıq. Ona yazığım gəlir, yataqda dincimizi alanda dedim ki, SPİD xəstəsiyəm.
Yazıq ağappaq ağardı, yana sıçradı. Dalın-dalın getməyə başladı, başı divara dəydi.
-Denən ki zarafat etmişəm, -deyə yalvardı.
-Zarafat zad eləmirəm, -deyə ürəkdən güldüm.
Bəzi müştərilərimə özüm deyirdim ki, ilişmisən, cənab, SPİD-ə yoluxmusan!
Əvvəl uşaq kimi reaksiya verirlər: gözləri bərəlir, sifətləri daşa dönür
Onlar elə bilirdilər ki, Anjela ilə elə-belə mazaqlaşmaq olar.
Təmiz seks satılmır, satılan ancaq xəyallardır.
Onlar isə xəyala dalıblar. Deməli bu məsum azərtürklər öz azərbaycanlı qadınlarıyla lax yumurtaya dönüblər.

4 fevral.
Qar yağır. Bakı qar içindədir. Küçələr ağappaq pərdə ilə örtülüb. Şimal küləyi əsir. Soyuq adamı kəsir. Murdar əhval-ruhiyədəyəm. Heç nə etmək istəmirəm. Kişilər başıma girmir.
Burda artıq çoxlarını yoluxdurmuşam. Mənəvi vəziyyətimi təsvir etmək mümkün deyil. Yaxşı mənada. Mən özümü ilahə hiss edirəm. Cəzalandırıram.
Dünyada günahkar yoxdur, amma belələri olmayanda onları təyin edirlər.
Evə növbəti azərtürk eşşəyini gətirəndə qəlbim oxuyur.
Bu günlərdə belə də oldu.
Cavan oğlandı, adı da Sultan, şampan açır, mənsə özümü axmaqlığa qoymuşam. Dəfedilməz olduğunu göstərmək istəyir.
Kresloda yayxanıb, hayasız-hayasız siqaret sümürür.
-Bilirsən, Jalə. Biz bakılılar, bax biz bakılılar, biz azərilər...
Qusmağım gəldi. Həm gülməlidi, həm ağlamalı. Bakılıma bir bax. Bu Sultan məni heyrətləndirmək istəyir, yekəxana-yekəxana paltarını soyunur, mənsə başımı aşağı salıb, “utancaq-utancaq” ona baxıram.
-Sultan, ...necə deyim...sən...ancaq yavaş ol, yaxşımı?-deyə bakirə qız rolunu oynayıram.
Yekə-yekə:
-Sən qorxma, mən terrorist-zad deyiləm ki, lap asta olacam,-bəyanatı verir.
Yazıq!
Lap utandım. İblisi aldatmaq günah deyil, qoyunları aldatmağa nə ad qoyasan?!
Dəhşətdir!

11 fevral.
Nəriman qəşəng oğlandır. Cəmi 20 yaşı var. Yox mən onunla bu işə getmədim.
Ona yazığım gəldi.
Yataqda mazaqlaşdıq, sərsəmlədik, amma dərinə getmədən, proqramın əsas nömrəsini göstərmədən.
Nəriman seks istəyirdi, yalvarırdı, ayağıma düşürdü.
Ayağımı qucaqlayıb, aşağıdan yuxarı yazıq-yazıq mənə baxaraq pıçıldayırdı:
-Nolar, əzizim, nolar, xahiş edirəm, mən axı balaca küçüyəm. Yalvarıram sənə, heç olmasa kunilinqus-deyə ayağımın altında ölürdü.
-Yox, yox, -deyə ona qapını göstərdim.
Uşağa yazığım gəldi.
Gözləri xoşuma gəlmişdi. Vaxt gələcək, çox şeyi başa düşəcək. Nəriman hamı kimi deyil. Onun geniş qəlbi, təmiz ürəyi var. Bəlkə də mənə belə gəldi.
Nə isə. Yorulmuşam bu azərilərdən.
Araq içmək istəyirəm. Burada satışda erməni konyakı olmur.
25 iyun.
Bu gün ticarət işçisini, cücə kimi, cip-ciplə tora salmışam. Adı Fəxridir. Yaşı 40-dan az deyil. Yemək-içmək aldıq, evimə gəldik. Yataqda utancaq, yumuşaq, sözəbaxan idi. Sonra ona ərə getməyimi təklif etdi. Az qala ürəyim getmişdi. Onun evinə getdik. Montində yaşayır. Bakının rayonlarından birini belə adlandırırlar. Mən çaşqınlıq içindəyəm. Məni evlərinə gətirdi. Ata-anası evdə idi. Məni özünün gələcək arvadı kimi təqdim etdi. Əvvəl dilxoşluq edirdim, sonra ona yazığım gəldi. Ondan daha çox yaşlı valideyinlərinə. Tanrı günahımdan keçsin! Atasının gözləri babamın gözlərinəoxşayırdı. Anası isə başı qara örpəkli mülayim qadın idi. Həmişə susur, ərinə baxırdı. Kişi isə nəsə donquldanır,əmrlər edirdi. Qadın tez sıçrayıb, ərinin əmrini yerinə yetirirdi. Evlərində rahatlıq və sakitlik hökm sürürdü. Oğullarını yoluxdurduğum üçün ürəyim ağrıdı. Belə evlərə niyə nifaq salıram? Azəritürklərin də içərisində normal adamlar az deyil. Lakin özümə nifrət etmirəm. Mən əbədi cəhənnəm əzablarına inanmıram, bu mümkün olan şey deyil. Qəribədir ki, isa kimi adam-tanrı tez-tez təkrar edirmiş: “gedin məndən, lənətə gəlmişlər, əbədi oda...” (Mf 25:41). Ən yüksək insanpərvərlik baxış edilmiş varlığın əbədi cəhənnəmə inanması mümkün deyil. Bu insafsız və dəhşətli doktrinanı kilsə xadimləri kütləni sakitləşdirmək, ona təsir etmək üçün fikirləşiblər. Tipik dini mafiyadır. Hər yerdə, hər yanda olduğu kimi. Buna görə də mən İsaya yox, Aristotelə, Buddaya inanmağa meyilliyəm. Ola da bilər ki, havarilər incildə İsanın demədiklərini qəsdən onun adına yazıblar. Axı, mən həmişə yaxşı dünyanın yaradılmasına kömək etmək istəmişəm. Parisdə konqreslərdə iştirak etmiş, məruzəylə çıxış etmişəm. Mən dinin aleyhdarıyam. Biz insanlar özümüz cəlbedici və ədalətli dünya yaratmalıyıq. Özü də bu dünya bilik və xeyirxahlıqla idarə olunacaq. Ona insanları ölüm qorxusunda saxlayan xurafatçı qanmazlar-şarlatanlar deyil, ağıllı insanlar nəzarət edəcək. Belə olmaması dəhşətdir, amma hələ ki, belədir. Başım ağrıdı. Soyuducuda sərin “Putinka” arağı, təzə pomidor var. Gedim içim və yatım.
26 iyun.
Təhsil Nazirliyinin sabiq əməkdaşı ilə yatdım. Elmlər namizədi, 50-53 yaşlarında dazbaş, yekəqarın daydaydır.
Adı Rizvandır.
Möhkəm kəkələyirdi, cins üzvü isə pişik balasınınkı kimi balacaydı. Özünün nöqsanını gizlətməyə çalışırdı. Seksdən sonra divanda oturub arağın qalanını içirdik. Öz bakalını başına çəkib məndən soruşmağa başladı:
-Siz Əli Kərimoviçi tanıyırsınız?
Mən başımı buladım. Heç bir Əli Kərimoviçi tanımırdım.
-O şəxsiyyətdir. Mənim tanıdıqlarımın ən dahisidir,- deyə Rizvan fikrini tamamlayıb, özünə və mənə araq süzdü. Hələ uzun müddət ordan-burdan danışdı. Sonra susdu. Divanımda mürgülədi.
Üstünü şalla örtdüm. Otaq sərindir. Kondisioner işləyir.

19 iyul.
Bu gün hava boğanaq idi. Arazla dənizə getdik. 32 yaşlı oğlandır. Hansısa bankda işləyir.
“Toyota”sında məni Bilgəyə apardı. Xəzər dənizindəki çimərliklərdən biri belə adlanır.
Dənizdə çimir,suya baş vururduq. Elə suyun içindəcə mənəsahib oldu.
Qızıl qumun üstündə həzz alırdıq.
Yanımızda adamlar özlərini günə verir, onların qəhvəyi dərisi günün altında parıldayırdı. Adam çox idi: iki arvad, ata və oğul, üç dost, müxtəlif kişilər və s.
Bilsəydilər ki, bir neçə dəqiqə əvvə mən bu dənizi öz mayemlə yoluxdurmuşam, çımərlik göz qırpımında boşalardı.

20 iyul.
Evdə sərinkeş işləyir. Havaya çıxmaq istəmirəm. Yaman bürküdür. İsti soba kimi yandırıb-yaxır.
Evdə yaxşıdır, sərindir.
Hürməyə başladım. İki əlim, iki ayağım üstündə durub it kimi hürürəm. Ham-ham, ham!!!
Sonra miyoldamağa başladım: myau-myau-myau!!!
On dəqiqə belə etdim.
Özümə nəzarət edə bilmirəm.
Yaxşı ki, oğlum mənimlə yaşamır, mənsiz tərbiyə edilir.
Fikirləşirəm ki, ailə, ərim, uşağım olsaydı sakitcə mətbəxə keçib baltanı götürərdim, arxadan yaxınlaşıb onu ərimin başına vurardım. Üzü üstə düşüb ölərdi. Sonra oğlumu doğruyardım. Nə baş verdiyini anlamağa macal tapmazdı. Bununla da bu küt həyata son qoyardım.

22 iyul.
Bir gün evə sütül bir oğlan gətirdim.
17 yaşı var, arvad üzü görməyib. Xalanı, yəni məni dadmaq istəyirdi.
Onu soyundurub, yatağa itələdim. Tappıltı ilə divana yıxıldı, gözləri bərələ, ağzı açılaqalmışdı.
Tamam yeniyetmə çəhrayı-boz bir bədən. Həyəcandan məni titrəmə tutdu, yubkamı yuxarı çəkib, budlarımı açdım, üstünə cumdum. Küncə sıxıldı. Qorxudan qışqırmağa, əsməyə başladı. Zavallı. Şipşirin. Yazığı qorxu bürümüşdü. Ürəyim ağrıdı.
Doğurdanmı mən yataqda adamı vahiməyə salıram?
Onu küçük kimi bayıra itələyib qapını çırpdım. Çarpayıya yıxılıb, hönkürdüm. Acı göz yaşlarım dayanmadan axırdı.