Anjelanın məktubları
2003-cü il
17 oktyabr.
Quska salam! How are you? Qəmliyəm, Quska. Getdikcə xəstəlik məni uçurumun dibinə çəkir.
Yavaş-yavaş dərim qopur. Xəstəliyi artıq bütün vücudumla hiss edirəm.
Sol qulağım ağır eşidir. Parisdə həkimlər demişdilər ki, bu da xəstəliyin nəticəsidir. Olsun! Qurdlar onsuz da onu torpağın altında yeyəcəksə, qulağın qayğısına qalmağa dəyərmi?
30 oktyabr.
Salam, Maşa! İşciklərin necədir? Mənimkilər plan üzrə gedir. Proqram belədir. Bakıda kilsə və məscidlərə baş çəkirəm. Sinaqoqda da oldum.
Tanrını, onun varlığını hiss edirəm. Bir qədər yüngülləşdim.
Mən Tanrıya inanıram. Əsl dindar vicdanlı və ədəbli olanlar deyil. Bunlar boş sözdür.
Əsl dindar Tanrını müqəddəs təsəvvürlərin hər bir nöqtəsinə bütün qəlbi və şüuru ilə inanandır.

1noyabr.
Evik, salam! Yerevnda nə var, nə yox? Yerevan üçün elə darıxmışam ki! Bakıda məni vahimə vahimə basır.
Camaat tam tör-töküntüdür, amma özünü ağıllı və hər şeyi bilən kimi göstərməyə çalışır. Amma bu, onlarda pis alınır.
Bu yaxınlarda hansısa bankın açılışı idi. Mən də camaatın arasında dayanmışdım. Prezident gəldi.
Adamlar onu görməyə can atır, bayraq yelləyirdilər.
Ura, O-o Prezident! Cənab Prezident! Biz səni sevirik! Yaşasın bizim Prezident!-deyə Bakı camaatı xorla qışqırırdı.
Mən risk edib sağımdakı kişidən soruşdum:
-Hanı sizin Prezidentiniz?
-Odur ey qara kostyumda, bizə əl eləyir,-deyə cavab verdi.
Mən cəld ona:
-Siz anormalsınız. Məncə o, insandır,-deyib oradan uzaqlaşdım.
Geri dönəndə gördüm ki, kişi uzaqdan mənə baxır.

21noyabr.
Salam, Axşen. İşlərin necədir, əzizim?
Mən Bayılda (bura Bakının dənizkənarı, mənzərəli bir rayonudur) Vüqar adlı bir oğlanla tanış oldum. Cavan, mavi gözlü oğlandır. Elə ilk baxışdan ona vuruldum.
Başa düşürəm ki, bu axmaqlıqdır, amma nəyisə dəyişməyə gücüm qalmayıb.
Nə edim, onu sevirəm, vəssalam. Əgər onunla yatsam, məndən yoluxacaq. Buna yol verə bilmərəm.
Elə sevimli və mərhəmətlidir ki... Elə bil heç azərbaycanlı deyil.

22noyabr.
Zyuza hara itmisən? Səni görüm gəbərəsən, xəstənin biri xəstə!
Mininci məktubumdur ki, cavab vermirsən. Görsəm səni öldürəcəyəm!
Qulaq as, mən seksdə elə kamilliyə çatmışam, yataqda özümü elə məharətlə aparıram ki, kişilər başlarını itirir. Onlar özlərinə qəsd etmək istəyir.
Bakı avara şəhərdir. Birdən mən və xəstəliyim barəsində öyrənsəydilər. Özümü gülməkdən saxlaya bilmirəm!
Amma cinsi əlaqəyə girmək xoşuma gəlir. Mən usta olmuşam. Görünür Tanrı özü canımı alır ki, məni göylərə aparsın. Axı göylərdə də yeni erotik şöhrət lazımdır.

24dekabr.
Bakıda yeni ilə az qalıb. Burda bayram maraqsız olur, Bakı Moskva deyil.
Burada ümumiyyətlə hər şey piqmeycəsinə görünür. Azərbaycanlılar çox qabiliyyətsiz və faydasız adamlardır. Yalnız yemək hazırlamağı bacarırlar. Bu onlarda əla alınır. Başqa heç bir şeyə yaramırlar. Yemək-içmək dolu süfrə onların həyatının mənasıdır.
Əntiqə aşpazdırlar.
Vuruşmaq isə ümumiyyətlə aziklərin işi deyil.
Hitleri döyüşdən sonra itlər də tanıyırdı. Adolf öz qəsrinə qayıdanda it onun qabağında tullanıb-düşürdü.
Azərbaycan sərkərdəsini (oy mama, sərkərdəsini) isə 5 dəqiqəlik döyüşdən sonra doğma anası da tanıya bilməz. Ağız-burnu qan içində olacaq.

27dekabr.
Salyüt Mariya! Film yadındadır? Necəsən pupusik?
Mən burda, bu dəhşətli Bakıdayam.
Burda nə qədər qalacağımı bircə Vazgen bilir.
İşim başımdan aşsa da, darıxıram. Öz peşə ustalığımı artırıram. Özüm də belə qabiliyyət yiyəsi olduğumu gözləmirdim.
Məni təkcə o sakitləşdirir ki, insan həyatı xəyaldır. Bu yuxudur, biz cismani olaraq öldükdə başqa, daha təbii bir dünyaya köçürük. Xainlik və xəyallara yer olmayan dünyaya.
Güzgüyə nifrət edirəm, həmişə yalan danışır.
Mənim kimi bir cındır, güzgüyə baxır, özünü görür, amma iyrənmir.
Hərçənd iyrənməliyəm. Mən yenə də güzgüdə özümə baxır və çoxlu yaxşı şeylər görürəm. Güzgü dünyada ən ikiüzlü əşyadır.

28dekabr.
Alika, barev! Vonçes?
Yerevana getmək istəyirəm. Sonra isə Liona. Bakı darıxdırıcıdır.
Alika mənə bir şeyi boyun al. Amma məktubunda söz ver ki, bu istəyimi yerinə yetirəcəksən.
Öləndən sonra məni yandırın. Yaxşı?
Qorxma, belə lazımdır.
Birincisi, mən soyuq torpaqda əzab çəkmək istəmirəm. Birdən orda oyandım? Bu olmasın deyə meyitimi yandırın.
İkincisi, dovşanlar üçün bəbir ölüsü də qorxuludur. ...
Anjela Petrosyanın gündəlikləri
2003-cü il.
22may.
Qəribə bir hiss keçirirəm.
Mən Bakını bütün qüvvəmlə məhv edirəm. Amma Tanrını sevirəm.
Dünən 5-ci mikrorayonda, supermarketdə cavan bir oğlanı tora saldım, adı Vasifdir.
28 yaşı olar. Cavan və subaydır. Onu yoluxdurdum.
Əlbəttə ona yazığım gəlir, axı artıq xəstədir.
Amma mən də xəstəyəm də...

29may.
Bütün günü yekəburun azərbaycanlı axtarmışam. Səhərdən axşama kimi! Nəhayət tapdım!
Yekəburun kişilərdən xoşum gəlir.
Evimə gətirdim, süfrə açdım, o isə qomik çıxdı. Bədbəxtliyə bax!

31may.
Hava yaxşıdır.
Dənizkənarı bulvardakı katerdə gəzdim.
Bortun yanında dayanıb dalğalara baxırdım. Qəfldən ürəyim bulandı. Dənizə qusmağa başladım.
Mən axı mərhəmətliyəm, məni yedirtmiş balıqları yemləyirəm.
Həyatda hər şey geri dönür. Yediyim balıqları dənizə qaytarıram.

3iyun.
Gecə fahişələri gördüm. Bərli-bəzəkli, yolun kənarında dayanıblar.
Müştəri güdürlər. Maşınlar yanlarından ötür, bəziləri dayanır. Q...ələr maşına yaxınlaşır, pəncərəyə əyilib qiymət danışırlar.
Mən
-Burada nə axtarırsınız?-deyə qışqırdım. Mən gün işığında belə heç kimi tapmıram!
Təəccüblə mənə baxdılar. Nə bilsinlər kiməm.

5iyun.
Mənim Artik adlı oğlum var. Tez-tez onu düşünürəm. İndi nənəsiylə Liondadır. Onunçün çox darıxıram. 6 yaşı var.
Ürəyim partlayır. Pis, yaxşı mən də anayam.
Araq içdim, İrina Alleqrovaya qulaq asdım.

6iyun.
Bütün günü heç bir işdəkdən çıxmadım, heç kimi gətirmədim. Məsciddə və kilsədə oldum.
Axirət haqqında düşünürdüm.
Mən şeytana və iblisə inanmıram. Yalnız son zamanlar, böyük çətinliklə, Tanrıya inanmağa başlamışam. Qala ki, hansısa şeytana!

7iyun.
İqnatı sevirəm, indi Yerevandadır. Amma tez-tez Parisə gəlir.
Onunçün hər şey edə bilərəm.
Ölümə də gedərəm. Təkcə yanımda olsun. O isə mənə biganədir.
Bəlkə də belə yaxşıdır. Yoxsa bizim yataq otağımız iki alova davam gətirməzdi.
Ulu Tanrı! Bunlara dözmək nə qədər də çətindir!
Soyuducuda “VEDA” arağı və ovçu kolbasası var. Yedim, içdim, ayla danışmaq üçün eyvana çıxdım.

Ç.A. 12:00
9 iyun.
Delya ilə söhbət edirdim. 25 yaşı var. Qonşumdur. Altdakı mərtəbədə yaşayır. Pis qız deyil. Ərindən uşağa qalıb. Mən darıxanda tez-tez bizə gəlir. Oturub söhbət edirik, qəm çəkirik. Mən ona mənəvi dayaq dururam. Öz həyatından müxtəlif hadisələr danışır, diqqətlə qulaq asıram.
15 iyun.
Üç gün Arifin arxasınca gəzdim, işsizdir. Daim 5-ci mikrorayonun küçələrində sülənir. Evə gətirmək istədim. Gəlmədi. Görünür, qorxdu.
Məni qəzəbləndirirdi. Dünən isə maşının altına düşüb. Bu gün basdırırdılar. Bu da sənə həyat və tale. Belə çıxır ki, mən onun ömrünü uzatmaq istəyirmişəm.
16 iyun.
Ölməyə, bu dünya ilə vidalaşmağa tələsirəm, çünki bu dünya insanlar üçün heç də ən yaxşı yer deyil. Çoxları deyir ki, dünyamız Tanrının əsəridir, özü də şah əsəri. Həm dəhşətə gəlirəm, həm də gülməlidir. Necə yəni şah əsəridir. Təsəvvür edin ki, siz aləmlər və qalaktikalar yaratmağa qadirsiniz. Nə olsun ki? Onsuz da SPİD, müharibə, aclıqdan yaxşı heç nə yarada bilməzdiniz. Tam cəfəngiyyatdır!
Təkrar edirəm bizim dünyamız Tanrının ən yaxşı əsəri deyil. Mən pessimist deyiləm, bu isə o deməkdir ki, başqa şeylərə də diqqət yetirirəm.

18 iyun.
Dünən bir məmurla kefin istəyən yatdım, dediyinə görə Xarici İşlər Nazirliyində işləyir. Sanballı və ədalı idi. Mənə 100 dollar verdi. Səfeh və gülünc adamcığaz!
Yazıq bilmir ki, indi SPİD də onunla birlikdə gəzir. Mən kinli deyiləm. Yaxşılıq və pislik arasında bir fərq görmürəm. Bu anlayışlar Tanrıdan gəlməyib. Yaxşılığı da, pisliyi də bizə Tanrı yaradıb göndəribsə, deməli O da onların arasında fərq görmür. Pislik və yaxşılığı insanlar yaradıb. Tanrıya şürla yox, uşaq vaxtından təlqin edildiklərinə görə inanırlar. Lakin Tanrı da var, yerdən kənar həyat da. Orada hamıya yaxşı olacaq.

21 iyun.

Hər halda həyat babatdır, dözülə biləndir. Hamı sızıldayır, mırıldayır, həyatından şikayət edir. Fəhlə nazirə paxıllıq edir, amma heç vaxt cəmiyyətdə tarazlıq yaratmaq naminə onu öldürməyə girişməz. Fəhlə hər şeyi udur və hər şeyə dözür, ona görə yox ki, naziri öldürəcəyi halda ala biləcəyi cəzadan qorxur, ona görə ki, hər şeyi olacaq kimi, qaçılmaz kimi qəbul edir. Püşk kimi, zər atmaq kimi. Kasıb öz-özünə deyir ki, “həyat müvəqqəti və mənasız zarafatdır, oyundur”.
2004-cü il
22 yanvar
Bu gün ovum uğurlu olub. Bir gündə üçü ilə olmuşam. Bir azca yorulmuşam. Qanım başqalarının qanına qarışanda əsl ləzzət alıram. Həm də bugünkü aziklər cavan, sağlam, qırmızıyanaq oğlanlar idi. Necə deyərlər xəstəlik sağlam sürət götürür. Dünən arxamca bir qoca kaftar düşmüşdü. İlk baxışdan ən azı 70 yaş vermək olardı. Mən onu yoluxdurmaq istəmirəm, onu öz yaşı artıq yoluxdurub. Qocalıq özü elə xəstəlikdir. Bu gün doğrudan da bərk yorulmuşam. Televizora baxıram. Boş-boş şeylər göstərirlər. Bir azdan yatacağam.

(Ardı var)