Şəhidlər qürurumuz, and yerimizdir. Bu qəhrəmanlar vətən, xalq uğrunda əbədiyyətə qovuşublar, bizimsə onlar ıunutmağa heç bir haqqımız yoxdur...

gundemxeber.az xəbər verir ki, Modern.az saytı “Aprel şəhidləri”nin həyat yoldaşları, sevdikləri xanımlarla silsilə yazılara davam edir. Budəfəki müsahib “Aprel döyüşləri”ndə şəhid olmuş tabor komandiri Rasim Məmmədovun həyat yoldaşı Samirə Məmmədovadır.

Qısa arayış: Rasim Əbdül oğlu Məmmədov 1977-ci ildə Babək rayonunun Cəhri kəndində I Qarabağ müharibəsinin əlili Əbdül və Nazilə Məmmədovların ailəsində anadan olub. Rasim Məmmədov 1983-cü ildə Cəhri kənd orta məktəbinin birinci sinfinə gedib və 1994-cü ildə həmin məktəbi bitirib. 1996-cı ildə Bakı Ali Birləşmiş Komandirlər Məktəbinə daxil olan Rasim Məmmədov 2000-ci ildə həmin məktəbi tank qoşunları komandiri ixtisası üzrə bitirib. Leytenant Rasim Məmmədov Müdafiə Nazirliyinin əmri ilə hərbi xidmətinə N saylı hərbi hissədə davam edib.

Rasim və Məmmədovla Samirə xanımın evliliyindən Asim adında oğulları və Aysu adında qızları dünyaya gəlib.

Sonralar mayor rütbəsinədək Rasim Məmmədov 2016-cı ilin aprel ayında cəbhədə baş verən şiddətli döyüşlərdə qəhrəmancasına şəhid olub.

2016-cı il aprelin 5-də Rasim Məmmədov doğulduğu Babək rayonunun Cəhri kəndində son mənzilə yola salınıb.

Rasim Məmmədov ölümündən sonra göstərdiyi qəhrəmanlığa görə "Qüsursuz xidmətə görə" II dərəcəli medalı ilə təltif edilib.



“Məktub ayrılıq gətirir”

Samirə Məmmədova Rasim Məmmədovla xalaqızı-xalaoğlu olsalar da, ailələri ilk vaxtlarda bu evliliyə heç də razı olmayıblar.

“Rasimlə xalaqızı xalaoğluyuq. Mənim 13 yaşım olanda Rasim məni sevib. Baxmayaraq ki, ailələrimiz bu evliliyə razı deyildi, amma Rasim bütün maneələri yararaq münasibətləri ciddiləşdirdi. Məni ailədə oğlan kimi böyüdüblər. Heç vaxt qız uşaqları ilə oynamamışam. Kənd yerində isə ailələrə iş görməyi bacaran qızlar daha gərəkli olub. Mənim kimi qızları valideynlər oğlanlarına almaq istəməyir. 1996-cı ildə Rasim Ali Hərbi Məktəbə daxil oldu və Bakıda oxumağa başladı. Həmin vaxtlarda Rasim anasıgilin qarşısında belə şərt qoyub. “Ya o qızı mənə alacaqsız, ya da məni bir daha görməyəcəksiz”.
Evdən təhsil almağıma icazə vermədilər deyə orta məktəbə getməmişəm. O vaxtlar mobil telefonlar yox idi. Hər dəfə qardaşından anasıgilin elçi getməsi ilə bağlı məlumatlar alırdı. Oktyabrın 5-də bizə elçi gəldilər. Telefon olmasa da, Rasim mənə məktublar yazıb göndərirdi. Hətta təbii gülün üstündə kardondan kəsib düzəltdiyi ürək şəkli göndərmişdi. Ürəyin içində adımızı yazmışdı. Amma Rasim evlənəndən sonra mənə yazdığı məktubları saxlamağıma icazə vermədi. Dedi “məktub ayrılıq gətirir. Onları saxlama”, cırıb atdı. Amma nə biləydi ki, bir gün yazdığı sevgi məktubları deyil, müharibə ayrılıq gətirəcək. Bircə gülün üstündə olan ürək şəklini saxlayıram”.



“Nə bilirsən ki, o vaxta kimi sağ qalacam...”

Şəhidin həyat yoldaşı deyir ki, Rasimin yoxluğu barədə dediyi söz ona çox pis təsir etmişdi.

“1999-cu ildə evləndik. Bir il rayonda yaşayası oldum. Rasim məktəbi 2000-ci ildə bitirdi və biz Bakıya köçməli olduq. Evlənəndən 3 il sonra övladımız oldu. Rasim haqqında o qədər danışaram ki!... Yoxsul günlərimiz olsa da, bir-birimizə bağlı olduq. Rasim çox şən insan idi. Bəzən qohumlar hərbçi olduğuna görə Rasimi çox ciddi hesab edirdilər. Sonra şəkillərimizə baxanda onun pozitiv olmasına təəccüb edirdilər. Rasim mühafizəkar ər olmayıb. Amma bəzi qadağaları vardı. Biz müxtəlif yerlərdə yaşamışıq. 15-20 rayonda yaşasaq da, Rasimsiz çölə çıxıb çörək belə almamışam. Özünün yoxluğunu tez-tez dilə gətirirdi. Hətta bir vaxtlar 3-cü uşağımızın olmasını da dilə gətirmişdi. Sadəcə, mənim ana olmağa qədər keçirdiyim hal asan olmurdu. Səhhətimdə müəyyən problemlər olurdu.
2016-cı ilin əvvəlində Rasimə dedim ki, doğum günündə ola bilər ki, (Rasimin doğum günü mayın 20-dir)sənə sürpriz edim. Rasim isə cavabında gözlənilmədən “nə bilirsən ki, o vaxta kimi sağ qalacam” dedi. Ona görə də 3-cü övladımızın olmasını istəmirdi.
Rasim evdə olanda xəritələr cızırdı, erməni saytlarına girib nələrsə oxuyurdu. Buna görə çox narahat olurdum. Qaynatama, qaynanama zəng edib Rasimin gizli işlər gördüyünü və heç nə demədiyini bildirirdim. Rasim isə hər dəfə cavabında “mən getməyim, o getməsin, bəs kim getsin?!” söyləyirdi.

Rasim mənim və övladlarımın bir sözünü iki etməzdi. Bizi çox istəyirdi. Qızımız Aysu ilə bağlı arzuları vardı. Aysunu həkim görmək istəyirdi. 5-6 il bundan qabaq həkim xalatı alıb evə qoydu ki, “qızım həkim olacaq və bu ağ xalatı geyinəcək. Mən də baxıb sevinəcəm”. Amma sevinə bilmədi. Aldığı həkim paltarı indi evdə qalıb”.

“Heç kəsin etmədiyini biz etdik”

Samirə xanımın sözlərinə görə, müharibənin içində o gecəni çox ağır keçiriblər:

“Son bir il olardı ki, Rasimlə Horadizdə qalırdıq. 2016-ci ilin Novruz bayramını birlikdə şən və sevincli keçirdik. Martın 31-i evdən çıxmalı idi. Gəlib divanda uzananda yatağında yatmağı məsləhət gördüm. Yatağında yatsa işə gecikəcəyini söylədi. Həmişə evdə olanda başını dizimin üstünə qoyurdu ki, mən ayağa qalxanda xəbəri olsun. İstəmirdi,yanından harasa getməyimi. Qapı döyüləndə bilirdik ki, Rasimdir. Uşaqlar da yolunu səbirsizliklə gözləyirdi.
Martın 31-də evdən çıxanda heç bir şey hiss elətdirmədi. Onsuz da qapıdan içəri girəndə də, çıxanda da bizi öpürdü. Bu dəfə də elə etdi. Ənənəni pozmadı. Elə oldu ki, aprelin 1-də qonşu dedi ki, yoldaşı zirzəmidə qalmağı məsləhət edib. Mən də Rasimə bu barədə deyəndə “səninlə 1 aprel zarafatı edib” söylədi. Mən qorxub həyəcanlanmayım deyə, belə deyibmiş.
Aprelin 1-də vəziyyət çox pis idi. Elə aprelin 1-dən 2-nə kimi evin “podval”ında qalmalı olduq. Cəbhədəki müharibəni gözümüzlə görürdük. Vertolyotlar başımızın üstündən uçurdu. Aprelin 3-nə kimi danışmaq imkanımız oldu. Rasimə Bakıya getmək istəmədiyimi deyirdim. Amma aprelin 2-si axşama yaxın Bakıya getməli olduq. Aprelin 3-də gecə saat 12-də danışarkən dedi ki, “narahat olma, hər şey yaxşıdır. Heç kəsin etmədiyini biz etdik”. Məni bu formada aldadırdı. “Mən yatıram, sən də yat” söylədi.

Heç demə yatmaq nədir, müharibənin içində yatmaq olar?!Aprelin 4-ü səhər Rasimə zəng etməyə başladım. Telefonuna zəng çatmırdı. Sonra mənəqaynatamın vəziyyətinin yaxşı olmadığını dedilər. Dərhal Naxçıvana getməli idik. Dayanmadan Rasimə zəng edirəm ki, vəziyyəti anladım. Amma alınmırdı. Qorxurdum ki, atasının vəziyyətinin yaxşı olmadığını eşidər, fikri dağılar, Rasimə nəsə olar. Düzü, uşaqları aparmaq istəmirdim ki, qayıdacağıq. İsrarla uşaqları da gətirməyimi istədilər. Hava limanına çatanda qızıma dedim ki, saytları aç gör nə xəbər var. Qızım interneti açanda “Sərdar Cəlaloğlunun qardaşı oğlu şəhid olub” başlıqlı yazı oxudum. “Bunlara bax hələ. Qardaşı yazmaqdan qardaşı oğlu yazıblar” dedim. Hələ də mənə çatmırdı ki, Rasim şəhid olub. Ağlımın ucundan da keçməzdi ki, Rasimə nəsə olar. Əmilərinə zəng edib“bu nədir yazırlar?” söylədim. Onlar telefonda ağlayanda başa düşdüm ki, Rasimə nəsə olub.

Uşaqlar “yox” sözü eşitməmişdi. Ancaq pozitivə köklənmişdik. Demişik, gülmüşük, gəzmişik. Onlara görə sakit olmalı idim. Mənə nə qədər sakitləşdirici iynə vursalar da, xeyri yox idi. Həyatımızda maddi çətinliyimizin olduğu vaxtlar da olub. Uşaqlarımızın ağlı kəsəndən sonra günümüzə şükür edirdik. Həyətə girəndə gördük ki, hardan-hara mağar qurulub. Bütün dünya başıma fırlandı. Gecə saat 12-də Rasimin cənazəsini gətirdilər. Tabutun açılmasını istəsəm də, “şəhidin üzünü açmazlar” deyib qoymadılar”.