“Rayonda qanunlar işləmir və idarəçilik vəzifə sahiblərinin maraqlarına uyğun həyata keçirilir”

Əyalətlərdə məmur özbaşınalığına heç cür son qoyulmur ki, qoyulmur. Rüşvət, korrupsiya, yalan və saxtakarlıq günümüzün ən aktual mövzularından biri olaraq qalmaqdadır. Bütün bunların varlığına baxmayaraq, bu gün də ictimai-siyasi və iqtisadi həyatımızı qaranlığa “qərq edən” səlahiyyət sahibləri və əksər məmur-işbazlar utanıb çəkinmədən günün 24 saatını uğurlarından dəm vururlar, dinamik inkişafın varlığından ağızdolusu danışırlar. Belə olan halda ataların gözəl bir zərb-məsəli yada düşür “Görünən dağa axı nə bələdçi?” Hal-hazırda hər bir sadə Azərbaycan övladının süfrəsində və yaşayışında səfalət və aclıq özünü qabarıq şəkildə göstərməkdədir. Bəli, bunu əyalətlərə getməklə daha çox görmək mümkündür. Ötən həftə yolum Sabirabada düşmüşdü. Rayonun mərkəzi hissəsində bir az gəzib dolaşdıqdan sonra, yaxınlıqdakı çayxanalardan birinə üz tutdum. Hava isti olduğundan sərin və sakit yer axtarırdım ki, bir nəfər mənə yaxınlaşdı və salam verərək “Görürəm ki, nabələdsən, bu rayona bir dəfə gələn hər kəs, ikinci dəfə bura gəlməyi özünə arzu etməz” dedi. Bu gün Sabirabad quldarlıq dövründən heç nə ilə fərqlənmir deyib məni çay içməyə dəvət etdi. Yenicə oturmuşduq ki, ətrafda elə bir səs-küy qopdu ki, gəl görəsən. Bir dəstə adam polis əməkdaşları ilə əlbəyaxaya çıxmışdılar. Bax, kəndçinin günü-güzəranı belədir. Yəni, əkib-becərdiyi məhsulunu heç cür rahat şəkildə sata bilmir. Pulun-paranın olub-olmamasına baxmayaraq, gərək gündəlik polislərə “haqq-hesab” verəsən ki, halal zəhmətinlə əkib-becərdiyin məhsulunu sata biləsən. “Bu heç onların vecinə deyil” deyərək həmsöhbətim sözünə davam etdi. Rayonda qanunlar işləmir və idarəçilik vəzifə sahiblərinin maraqlarına uyğun həyata keçirilir. Nəinki, Nazirlər Kabinetinin çıxarmış olduğu qərarlara, heç Prezidentin sərəncamlarına belə məhəl qoyulmur. Sabirabadda pul hər şey deməkdir, təki pulun olsun! O halda hörmətin də, nüfuzun da olacaq. Rəhmətlik Mirzə Əlkəbər Sabir demişkən – “Pulsuz kişi insanlığı asanmı sanırsan?”. Qardaş indi Sabirabadda vəziyyət belədir. Ünvanlı sosial yardım almaq üçün, gərək pensiya fondu rəhbərliyinin şərtlərini qəbul edəsən. Ya nəğd şəkildə 500-600 manat pul verməlisən, ya da ki, düz bir ili onların olmalıdır. Başqa cür mümkün deyil. Nə edəcəyimizi bilmirik. Əvvəllər yaşadığım Qasımbəyli kəndində sakinlərin dolanışıq yeri əkinçilik idi və çörək pulunu kartof və soğandan çıxarırdılar. Bunu da bizə çox gördülər. Pay torpaqlarımızı əlçatmaz etdilər. Kəndin ərazisindəki yararlı torpaqların hamısı imkanlı şəxslərə satıldı. Bu azmış kimi, vəzifə sahibi olan şəxslər o qədər harınlaşdılar ki, onlar daha çox gəlir əldə etməkdən ötəri Kür və Araz çaylarının təhlükəsizlik zolağı olan bəndlərini dağıtdılar, Tuğay meşələrinin ağaclarını kəsdilər və həmin ərazilərdən əkin sahəsi kimi sitifadə etməyə başladılar. Təhsili barama qurduna “qurban verən” icra başçısından yaxşı nəsə gözləmək olarmı? Bax, əsl faciə budur! Kənd tam orta məktəbinin sinif otaqlarının hər birində barama qurdu saxlanılır, məktəb direktorun fəaliyyətinə gəldikdə isə, bu şəxs ilin on iki ayını Bakının “Vasmoy”un bazarı adı ilə tanınan yerdə tərəvəz satmaqla məşğul olması hər kəsə bəlli olan həqiqətdir. Susursan için yanıb əzab çəkməli olursan. Susmursan… Yuxarı instansiyalarda şikayət edirsən, o halda icra hakimiyyətinə çağırıb söyürlər, döyürlər, sonr da polisə təhvil verirlər. Axı, bütün bunların bir yolu, hansısa sonu olmalıdır.
Nə deyim, beləcə tanışımla sağollaşıb ayrıldım. Bircə onu bilirəm ki, nə qədər ki, biz lal, kar və kor olacağıq, o halda haqqımız-hüquqlarımız ayaqlar altında tapdalanacaq, qul təki istismar olunacağıq. Doğulub boya-başa çatdığım Saatlıda Gülhüseyn Əhmədov icra başçısı olan zaman polis nəkara idi ki, vətəndaşın qarşısını kəssin, hədə-qorxu gəlsin və son anda ondan pul tələb etsin. Yəni, indiki kimi şöbədə girov kimi saxlayıb 1500-2000 manat alıb buraxsın. İctimai iaşə obyektlərindən, marketlərdən, dükanlardan, idarə və təşkilatlardan haqq alsın və aylıq hesaba otuzdursun. Yaxud da dar küçələrdə sınıq-salxaq avtomobilləri, taxıl biçən kombaynları və at arabalrını qovsunlar. Sakinlər indi bilmirlər ki, kasıbçılığın, aclığın dərdini çəksinlər, yoxsa özünü polisdən qorusunlar. Səkkiz il Saatlıya “qənim kəsilən” keçmiş polis rəisi Cəbrayıl Vəliyevin “parçala, höküm sür” idarəçiliyi bu gündə davam etməkdədir. Açıq-aşkar şəkildə fikirini ifadə edən, vətənini sevən insanlar hər cür məşəqqətlərə məruz qalırlar. Ziyalısı manqutlaşdırılan, həkimi və müəllimi rəzil və qorxaq olan bu rayonda, indi saxta vətənpərvərlər meydan sulayırlar. Bu kəslər Saatlının ictimai-siyasi həyatını əllərinə keçirib “fırlatmaq”la məşğuldurlar. Yaxın keçmişimizi və bugünkü günümüzü saxtalaşdırmaqdan ötəri hər nəyə desən əl atırlar. Təbii ki, bu da səlahiyyət sahiblərinin çirkli pulları hesabına baş tuta bilir. Yaxşı xatirimdədir, Dağlıq Qarabağ savaşı dönəmində, daha dəqiq desəm qışın bıçaq kimi kəsən qarlı, şaxtalı günlərində kimisi özünü su kanallarına atırdı, kimlərsə də ruhi-əsəb dispanserlərindən xəstəlik arayışları alırdı. Hələ həyat yoldaşını, anasını önə verərək çarpayıların altında gizlənənləri demirəm. Müharibə dövrü hərbi xidmətə getməsinlər deyə, hər yola belə əl atırdılar. İndi həmin şəxslər səlahiyyət sahiblərinin fəxrinə çeviriblər. Azyaşlı uşaqların yeməyinə göz dikənlərdən yaxşı nəsə gözləmək olarmı? Rayonun istənilən uşaq bağçasına üz-tutan hər kəs acınacaqlı vəziyyətlə rastlaşmalı olur. Su yox, mavi qaz yox, natəmizlik baş alıb gedir. Havaların anomal keçdiyi bir vaxt kondisionerlərdən istifadə olunmur. Gündə bir dəfə yağsız sup və vermeşil yeməyi verilir. İcra hakimiyyətinin yaxınlığında yerləşən və “Dəmiryolu” adı ilə tanınan uşaq bağçasında, uşaqların bağçaya qəbulu üçün 120 manat, aylıq 20 manat pul tələb olunur. Görəsən uşaq bağşalarına ayrılan pullar hara gedir? Buna uşaq bağçalarının müdirləri aydınlıq gətirə bilərlər. Onlar açıq-aşkar şəkildə qeyd edirlər ki, “Vəziyyətin belə bir durumda olmasının günahı, icra hakimiyyəti başçısının humanitar və ictimai-siyasi məsələlər üzrə müavini Reyhan Ocaqovanın atdığı addımlarla bağlıdır. Çünki, əldə olunan pulların hamısı ona gedir. Hətta, işçilərin əmək haqlarına da şərik çıxırlar”. Bəli, uşaq bağçalarında kimi dindirirsən, hər kəs “yuxarı”nı göstərir. İcra hakimiyyətini qınayırlar. Sonra da səlahiyyət sahibi olanlar uşaqların müdafiəsindən, onlara göstərilən diqqət və qayğıdan danışırlar. Odur ki, müdriklər “Utanmayıb oynamağa nə var ki,” deyiblər.

İlham Süleymanov
GundemXeber.Az