gundemxeber.az zaman.az-a istinadən bildirir ki, Miladın 610-cu ilinin mübarək Ramazan ayı yeni girmişdi. Həzrəti Peyğəmbər (s.ə.s.) adəti üzrə lazımi qədər yeyəcək götürüb Hira dağına yollandı. Ağır-ağır gedirdi. Ayaqları yolu tanıyırdı. Başı bir az önünə əyilmiş, vüqarlı və nurlu alnında dərin düşüncələrin izləri oxunurdu.
Məkkəlilərin hamısının sevgi və hörmətini qazanmış, sədaqət və dürüstlüyünə inandıqları üçün Muhamməd ül Əmin adlandırılmış bu şəxs niyə bu qədər fikirli idi? Şübhəsiz ki, onu bu düşüncələrə qərq edən qövmünün cahilliyi, bəşəriyyətin qəddarlığı idi. O, böyük həqiqəti axtarırdı. Ancaq ona gedən yol harada idi? Qövmü xeyir və zərər verməkdə aciz olan bütlərin önündə əyilirdi, onlara Tanrı deyərək ibadət edirdi. Halbuki onların əlindən nə ruzi yaradıb vermək gəlirdi, nə də bir zərər və fəlakətin qarşısını ala bilirdilər. Daş və ağac parçaları idilər. Buna baxmayaraq, qövmü onların önündə əyilir, niyaz edir, onlara yalvarırdı. Hübel, Lat, Uzza və s. sayları 360-ı keçən bu bütlərə niyə əyilirdilər? Bu qədər də cahillik olardımı? Elə belə davam edəcəkdimi? Bir haqq məbədi olan Kəbədə bu bütlər nə qədər qalacaqdılar? Həzrəti İbrahim və İsmayıl onu Allaha ibadət üçün bina etmişdilər, rüku edənlər, səcdəyə qapananlar üçün tər-təmiz buraxmışdılar. İndi isə oraya bütləri doldurmuşdular. Cəhalət hər tərəfi bürümüşdü. Yalnız bu deyildi. Bütün dünyanı bürüyən cahillik dalğası bəşəriyyəti əzib məhv edirdi. Şirk və tüğyan cərəyanları cahanı bürümüşdü. Ərəblər qız uşaqlarını diri-diri torpağa basdırır, qullara əzab verirdilər. İnsanların halı necə olacaqdı? Bunun axırı hara gedəcəkdi?
Bu cür fikirlərlə məşğul ikən mağaraya çatmışdı. Səhranın qumlarını, otlaqların çəmənlərini yalayıb gələn meh üzünü bir az sərinlətdi. Ayağının altında səhralar, vadilər, yamaclar döşənmişdi. Gözlərini göylərə çevirdi. Mavi səmada saysız ulduzlar və ay parlayırdı. Bir azdan günəş doğacaqdı. Ucsuz-bucaqsız səmalar və aləmlər... Bunların xaliqi olan Zati Əcəllü Əlani bir bilib, yalnız Onun hüzurunda əyilmək: əsl həqiqət budur, hidayət budur. Ax, bəşəriyyət bunu bir anlasa!
Həzrəti Muhamməd (s.ə.s.) mağarada Həzrəti İbrahimin şəriəti üzrə ibadət edirdi. Musa və İsanın şəriəti üzrə ibadət edirdi, - deyənlər də var. İbn Kəsir bu barədə bir sıra rəvayətlər nəql edir. Ən doğrusu, öz aləmində haqq bildiyi şəriət üzrə idi, deyir. İmami Buxari Həzrəti Peyğəmbərin Hira dağında ibadətlə məşğul olduğunu söyləyir. Elə tənhalığa çəkilib müəyyən bir zamanı ibadətlə keçirməyə təhannüs və ya təhannüf deyilir. "Umdətül Kaari" adlı şərhində Buxari təhannüs kəlməsini izah etdiyi zaman belə deyir: "Peyğəmbərimizin necə ibadət etdiyini söyləmək lazım gələrsə, onun təfəkkür və ibrətdən ibarət olduğunu söyləyə bilərik".
İlk vəhy gəldiyi zaman
Nübüvvətin muqəddəməsi olaraq böyük sirr və uca həqiqət Həzrəti Peyğəmbərə röya aləmində göstərilməyə başlandı. Onun yuxuda gördüyü hər şey, aydınlıq bir səhər kimi, eynilə baş verirdi.
Bir gün Hira dağındakı mağarada xəyala daldığı zaman gözünə mələk göründü və:
- Oxu! dedi.
Həzrəti Peyğəmbər:
- Mən oxumaq bilmirəm, - dedi.
Bu sözdən sonra mələk onu tutub başdan-ayağa, taqəti kəsilənə qədər sıxdı və yenə:
- Oxu, dedi.
Həzrəti Peyğəmbər eyni cavabı verdi:
- Mən oxumağı bilmirəm.
Mələk yenə onu başdan-ayağa, taqəti kəsilənə qədər sıxdı və buraxaraq yenə:
- Oxu, dedi.
Bu üçüncü əmr qarşısında Həzrəti Məhəmməd (s.ə.s.) titrək bir səslə, sanki yalvararaq:
- Nə oxuyum, - deyə soruşdu.
O zaman mələk, ilahiyyatdan, görünən aləmin o yanından gələn səslərin ən şirin ahəngi ilə bunları oxudu:
"Xəlq edən Rəbbinin ismiylə oxu. O, insanı qandan xəlq etdi. Oxu, O çox kərim olan Rəbbinin haqqı üçün ki, O qələmlə təlim etdi, insana bilmədiyini öyrətdi" (Alaq surəsi, ayə: 1-5).
Həzrəti Peyğəmbər dinlədi və sözlər qəlbinə nəqş olundu. Mələk bunları oxuduqdan sonra ortadan qeyb oldu. Həzrəti Muhamməd (s.ə.s.) ilk vəhyin yaratdığı qorxu və həyəcan içində evinə döndü. Həzrəti Xədicəyə: "Mənim üstümü örtün, mənim üstümü örtün", dedi. Dərin bir yuxuya getdi. Oyandıqdan sonra gördüyü şeyləri, keçirdiyi halları Xədicəyə bir-bir anlatdı:
- Mənə nə olur, bilmirəm? - dedi.
Həzrəti Xədicə, sadiq və dürüst ərinin yaşadığı ruhi halları, keçirdiyi iztirabı yaşamış kimi oldu. Ərinin bu həyəcanlı halından qorxmadı. Ona belə dedi:
- Müjdələr olsun, səbr et. Canımı yeddi qüdrətində tutan Allaha and içirəm ki, sən bu ümmətin peyğəmbəri olacaqsan. Allah Səni, əsla tərk etməz. Sən rəhmdarsan, sözün düzünü söyləyənsən, məşəqqətlərə dözümlüsən, qonaqpərvərsən, fəlakətə düçar olanlara kömək edənsən. Allah belə qulunu tərk etməz.